Tuesday, December 30, 2008

tidy monster

A short film about Gregor Samsa


"Anyone who keeps the ability to see beauty never grows old."
~Franz Kafka~

Monday, December 29, 2008

Ας γεμίσουμε τις βραδιές σας με μουσική...

Τσεκάρετε και αυτά τα album πριν το 2008 φύγει οριστικά..

De La Mancha - Atlas
(Για fans του post rock και shoegaze ήχου)

Lost In The Trees - All Alone In An Empty House
(Για fans του indie/folk)

Castanets - City Of Refuge(Για fans της weird americana και gothic country)

I came to your party dressed as a shadow...

I came to your party dressed as a shadow...
Without invitation, without a motive
...
I rolled through the halls like a velvet wave, as quiet as an empty stage.
I have jars full of your breath and shelves of your words.
But you have nothing of me but a space where I would be...

- ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ (ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ) ΚΑΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

Wednesday, December 24, 2008

I migliori auguri apo Local Poets - Chronia SKATA

"Δακρυγόνα και φωτιές σκόρπισαν παντού
Κάθε σπίτι και φωλιά οι μπάτσοι είναι παντού,Έι!
Δακρυγόνα και φωτιές μεσ' τη γειτονιά
ήρθε η εξέγερση βοηθάτε ρε παιδιά
Δέντρο φωτεινό, καίει λαμπερό,
μήνυμα θα φέρει από το λαό.
Μες στη σιγαλιά ακούμε τρία μπαμ
και κάνει η αγάπη την καρδιά γροθιά.
Δακρυγόνα και φωτιές στο μικρό χωριό
και χτυπάν αλύπητα νέους στο ψαχνό,Έι!
Δακρυγόνα και φωτιές σκόρπισαν παντού
κι η βουλή απέχει μόλις ένα ντου
Κόκκινες μπογιές, οι πέτρες ειν' πολλές
τα κανάλια δείχνουν τις ίδιες παπαριές
Τρέχουν τα παιδιά, σε κάθε γειτονιά,
φωνάζουνε συνθήματα και σπαν στα πεταχτά
Δακρυγόνα και φωτιές στο εξωτερικό
Κόσμος πολύς στους δρόμους, κάτι τρέχει εδώ,Έι!
Δακρυγόνα και φωτιές χρειάζεται αλλαγή
Ας δώσουμε στη γη μας ακόμα μια στροφή"

μεταφορά από:http://deadendmind.blogspot.com via vm.via m.hulot

Tuesday, December 23, 2008

Νεκροζώντανο

Την προτελευταία φορά που συνέβη σώπασα.
Κλείστηκα στο μαύρο μου κονσερβοκούτι και έκλαψα σιωπηλά,
να μην με ακούσει κανείς,
να μην φέρω κανέναν σε δύσκολη θέση μες το σιδερωμένο του κοστούμι.
Κρύφτηκα πίσω από δέντρα, σκουπιδοτενεκέδες
και ότι βρήκα μπροστά μου άξιο να κρύψει την άθλια ύπαρξή μου.
Σαν χαμαιλέοντας πήρα το χρώμα του κόσμου σας για να μην διαφέρω,
για να είμαι ένα ζωντανό παράσιτο αυτής της κοινωνίας.

Πήγα σαν ημιβρυκόλακας στην κηδεία μου,
(έχω και άλλους τρόπους να επιζώ βλέπεις εκτός από το αίμα)
και έκλαψα για το νεκρό μου κορμί
που δεν είχε πια την ικανότητα της κατανάλωσης τροφών, ιδεών,
αληθειών και ψεμάτων πάντα προς τέρψη όλων των ημίνεκρων ψυχών,
εικόνων πλαστικοποιημένων και ονείρων κονσερβοποιημένων,
ανθρώπων μονδελοποιημένων και διαφόρων ονειροκρατούμενων,
ομήρων της ζωής.

Έπειτα ο πάτερ είπε αυτό το "χούς εις χούν"
και ένα παιδάκι, ήταν δεν ήταν έξι χρονών,
ξέσπασε σε γέλια,
εκεί κατάλαβα ότι ήταν η πρότελευταία φορά που συνέβη.
Είχα deja vu της κηδείας της ύπαρξής μου σε μελλοντικό χρόνο,
διότι το αυτό συνέβη πρόσφατα.
Είδα να με νεκροστολίζουν, όνειρο θα ήταν θα μου πεις
ή deja vu, ή εφιάλτης,
αλλά αυτήν την φορά δεν κρύφτηκα,
βγήκα και μέσα στην παρασιτική μου τρέλα αποφάσισα να με διαφημίσω,
να με βγάλω στο κλαρί και να με πουλήσω,
ημιβρυκόλακας σε τιμή ευκαιρίας,
εδώ είμαι για όποιον ενδιαφέρεται,
αναμένω τους συλλέκτες ημιβρυκολάκων.

woman

Monday, December 22, 2008

Pacific UV

Δημιουργήθηκαν το 1998 στην Athens,Georgia (US).Το 2002 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους album με τίτλο "Pacific UV" αλλά είναι περισσότερο γνωστό ως "Longplay 1". Μετά από αρκετά χρόνια κυκλοφόρησαν (επιτέλους!) και το δεύτερο τους album με τον "ευρηματικό" τίτλο "Longplay 2"!Θα ήθελα να σας περιγράψω αναλυτικότερα το "Longplay 2" αλλά προτιμώ να μην το κάνω για να αποφύγω οποιαδήποτε "στερεότυπα" σχετικά με τον ήχο τους και επίσης να σας αφήσω να το ψάξετε και λίγο μόνοι σας!Αναφορικά μόνο ν' αναφέρω ότι το στυλ τους κινείται ανάμεσα στο shoegaze και στο post-rock αλλά φτάνει μέχρι και την dream pop.Όσο για το album;Απλά πρόκειται για ένα από τα καλύτερα της χρόνιας! (Pacific UV - Longplay 2 album cover)


pacific UV "IF SO" Video from pacific uv on Vimeo.
(If So by Pacific UV)

Sunday, December 21, 2008

Music for lovers and gansters



Bain Wolfkind hails from Australia. His music in this album is not easy to describe, because there are a lot of differents sounds there(no black metal influences unfortunatelly like the post below, pity for the brutal ones!). This album could also be a soundtrack. I was reall touched by the vocals, dark and haunting

This how Bain Wolfkind describes himself...
BAIN WOLFKIND IS THE NOM DE GUERRE FOR AUSTRALIA'S LOUNGE LOTHARIO; AN ELVIS MAN, A LADIES' MAN, A JAZZMAN, AND A MAN'S MAN, BAIN WOLFKIND CREATES TUNES FOR THE BACK ROOMS, THE DARKENED CORNERS, THE CRIME-RIDDEN STREETS OF AN IMAGINED FUTURE CITY WHERE THE MEN METE OUT THEIR OWN BRANDS OF PERSONAL JUSTICE AND THE LADIES ARE WILLING TO GIVE UP THE GOODS FOR NOTHING MORE THAN A DEATHLY-DRY MARTINI AND A LITTLE SWEET-TALK.

His music, in his last.fm page, is described as
a ised and ised version of artists like Lee Hazlewood with dark brooding vocals and slow ,,,,, , and overtones.

get it here

Saturday, December 20, 2008

Yussuf Jerusalem

Δεν ξέρω αν ακόμα υπάρχουν κάποιοι που δεν έχουν ακούσει αυτό το album!Μιλάω για το ντεμπούτο album του/των Yussuf Jerusalem με τίτλο "A Heart Full Of Sorrow". Μας έρχεται από την Γαλλία και ήδη στους underground κύκλους έχει κάνει θραύση!Και όχι άδικα!
Ίσως να σας παραξενεύσει λίγο το στυλ του, μιας και "αναμειγνύονται" πολλά είδη!
"Βρώμικη" lo-fi folk,garage,space ήχοι μέχρι και black metal!!!Πρόκειται όμως για ένα εξαιρετικό album που πρέπει ν' ακούσουν όλοι!!
Αναζητήστε το με νύχια και με δόντια!

Friday, December 19, 2008

Have A Nice Life


Το δίδυμο των Have A Nice Life μας έρχεται από το Connecticut των ΗΠΑ. Η μουσική τους βαδίζει στα σκοτεινά μονοπάτια του shoegaze και το ντεμπούτο τους album που μας ήρθε από το πουθενά (κυριολεκτικά!) έχει τίτλο "Deathconsciousness". Χαρακτηριστικές είναι οι επιρροές από μπάντες όπως οι My Bloody Valentine, Joy Division και Swans. Το διπλό album "Deathconsciousness" πρόκειται απλά για ένα αριστούργημα.Αν είστε fans του είδους αναζητήστε το όπως και να 'χει!

("Deathconsciousness" album cover)

Πάρτε και μια γεύση...



Thursday, December 18, 2008

Highway Of Endless Dreams

7 a.m. dusty road
I'm gonna drive until it burns my bones

Crossing a dream with my old lost care
Its smell brings the dead memories back

I am just crossing a dream...

* lyrics from Highway Of Endless Dreams by M83
* artwork by David Stoupakis

Monday, December 15, 2008

Greece Rioting - Dimosiografoi pou milane!














Epitelous dimosiografoi pou ta len ta pramata ws exoun! Oi ipoloipoi pote tha anoi3oun tis kwl#*&o!*#trip#@$!des pou xoun gia stomata?

http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=29119428,34912580,42929860,57119812

Sunday, December 14, 2008

Αγαπητέ i-βασίλη


Σου στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς από την πατρίδα της Δημοκρατίας.
Για το λάπτοπ που σου είχα ζητήσει πέρισυ, άκυρο. Κάναμε εδώ κάτι σαν επανάσταση, στο πλαίσιο της οποίας κάναμε ντου στο Πλαίσιο και κονόμησα ένα. Η μαλακία είναι ότι πάνω στα μπάχαλα δεν πρόλαβα να τσεκάρω το τέκνικαλ ντισκρίπσιον και πήρα ένα με προεγκατεστημένα Λίνουξ, και δεν μπορώ να παίξω παιχνίδια. Και είναι και σέλερον. Ο Μπάμπης πήρε ένα ίντελ διπύρηνο με βίστα ούλτιμεητ, ο μπάσταρδος (και headset για το skype). Άσε που το Λίνουξ θέλει διάβασμα και εγώ δεν τα γουστάρω αυτά, είναι αστικές συμβάσεις. Καλό; Το διάβασα στο http://athens.indymedia.org (Ρε πούστη μου, σου γράφω από office και δεν ξέρω πώς βγαίνουν τα hyperlinks, τα βάζει αυτόματα). Τέλως πάντων, ή γράψε στο γκούγκλ indymedia, θα σου βγει. Πάντως, τρομερή φάση, βγήκαμε απ' το μαγαζί με τους υπολογιστές στα χέρια και φωνάξαμε με μια φωνή με τον Μπάμπη, "τους έχουμε ρε!". Τζινάκια και τέτοια δεν πήρα, γιατί η μάνα μου λέει ότι επειδή ψηλώνω ακόμα είναι βλακεία να παίρνω ακριβά ρούχα. Α, αν μπορείς, φέρε καμμιά καμερούλα, ή πολυμηχάνημα. Αν και προτιμώ κάμερα γιατί έχω γνωρίσει ένα πουτανάκι από Λάρισα στο hi5 που ψήνεται άγρια.
Ελπίζω όταν έρθεις να έχουν κοπάσει τα επεισόδια γιατί άμα σου την πέσουνε δε θα μείνει ούτε καραμέλα. Τώρα πια νόμος είναι το δίκαιο του επαναστατημένου. Βέβαια ο νόμος είναι απόλυτος ενώ το δίκαιο είναι σχετικό, αλλά μην κολλάς. Επίσης, δεν ξέρω αν είδες δημοσκοπήσεις. Το κυβερνών (τρόπος του λέγειν) κόμμα πάει κατά διαόλου. Το κομμουνιστικό (τρόπος του Λένιν) κόμμα ανεβηκε, το ΒουΛουΔου (Βαρόμετρο Λαϊκής Δυσαρέσκειας) είναι στο 10% (είχε πιάσει μέχρι και 17%), ενώ η Αριστερά βωλοδέρνει γενικώς. Το καλό είναι ότι ο κρετίνος που θα γίνει πρωθυπουργός στις επόμενες εκλογές είναι εύκολη λεία και θα έχουμε συχνά μπάχαλα.
Πάντως, δεν ξηγιέσαι εντάξει. Ο Μπάμπης πέρισυ σου ζήτησε ένα κιτ επανάστασης και εσύ του έφερες βιβλία. Εγώ του είπα να τα κάψουμε, αλλά δεν θέλει, επειδή είναι δικά του. Άμα είναι λέει να κάψουμε τον Ελευθερουδάκη, ή του Άδωνι Γεωργιάδη, που είναι και ακροδεξιά. Δεν καταλαβαίνω. Ο πατέρας μου έδωσε μια ερμηνεία, κάτι για το μικρόβιο της Ιδιοκτησίας και ξέρω 'γω, αλλά είναι και μεγάλος άνθρωπος, αυτοί μετά τα 50 όλο για μικρόβια και εμφράγματα συζητάνε.
Την κάνω τώρα, η μάνα μου φωνάζει ότι οι μπριζόλες είναι έτοιμες.
Amsterdemon © 13-12-2008 at 18:31

Saturday, December 13, 2008

Μείνε Σπίτι


STAY INSIDE from Stathis on Vimeo.
from Stathis on Vimeo.thnx vrypan

social dynamics (πηγή: http://blog.dontkissthefrog.net/)

December 12th, 2008

Οι μόνοι που δικαιολογώ και υποστηρίζω πλήρως είναι τα πιτσιρίκια, γιατί αυτά από τη μεριά τους υφίστανται τρελή κακομεταχείριση από τη μπατσοκρατία. Πάει κάπως έτσι: βλέπει η γριά στην τηλεόραση για τα εγκλήματα, ακούει γύρω της ξένες γλώσσες, υψώνονται κτίρια, την προσπερνούν αυτοκίνητα, περίεργες μουσικές και μυρωδιές παντού, κλέψανε την κυρα-Τασία, φοβάται. Και επειδή φοβάται, ζητάει περισσότερη και σκληρότερη μπατσοκρατία. Την οποία λούζονται τα πιτσιρίκια (μαζί με άλλα target groups όπως οι αλλοδαποί) σε αρκετά δυσανάλογο βαθμό. Λόγω τάσης για μικρομαλακίες, λόγω περίεργης εμφάνισης, λόγω όλων εκείνων πάνω τους που φοβίζουν τη (συμβολική btw) γριά. Οπότε κάποτε έρχεται η στιγμή που ξεκινάει ένα “ε όχι ρε πούστη μου”. Πρέπει να έχετε υπάρξει 15-25 σχετικά πρόσφατα για να το καταλάβετε. Τα κόμματα της Αριστεράς είναι το ένα 80 χρονών και το άλλο κρύβει την ηλικία του, όχι 15-25, γι’ αυτό και προσπάθησαν (λίγο-πολύ μάταια) να εντάξουν τα γεγονότα στα ξύλινα συμβολικά τους συστήματα. Το ίδιο και διάφοροι σχολιαστές. Συνήθως με αξιοθρήνητο τρόπο.

Τι ρόλο παίζει όμως τελικά η μπατσοκρατία;

Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι η οργανωμένη κρατική βία είναι η κόλλα που κρατάει την κοινωνία ενωμένη και διατηρεί την έννομη τάξη. Σε φάση άμα δεν υπήρχει η απειλή του μπάτσου που θα σε λιανίσει, τίποτα δε σε εμποδίζει να αρχίσεις να συμπεριφέρεσαι σαν ούνος, κλέβοντας, καταστρέφοντας και βιάζοντας (ή, αναλόγως των πολιτικών σου πεποιθήσεων, τίποτα δε σε εμποδίζει να αρχίσεις να συμπεριφέρεσαι σαν άνθρωπος αντί σαν εκμεταλλευτής/εκμεταλλευόμενος). Δηλαδή Κοινωνία - οργανωμένη βία = ζούγκλα ή κοινωνία - οργανωμένη βία = ουτοπία. Πάγκοινη διαπίστωση: κοινωνία - οργανωμένη βία = κάτι τρομερά διαφορετικό από την κοινωνία όπως την ξέρουμε.

Αυτή η διαπίστωση ανήκει στην κατηγορία διαπιστώσεων για τις οποίες η επιστημονική ονομασία είναι “ψέματα για παιδιά”. Δηλαδή είναι μια στρογγυλεμένη και απλοϊκή εκδοχή της πραγματικότητας που έχει σίγουρα την αξία της όταν βρισκόμαστε στο πρώτο στάδιο του να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε τι σκατά συμβαίνει, αλλά δεν είναι να την παίρνουμε και πολύ τοις μετρητοίς. Είναι, για να το πούμε απλά, η μισή αλήθεια.

Η άλλη μισή αλήθεια είναι ότι η έννομη τάξη διατηρείται κυρίως από την συνειδητή υπακοή. Φανταστείτε ότι βαράει τους ανθρώπους ένας ιός του αντικομφορμισμού, που αφαιρεί όλα τα “πρέπει” και τα “δεν πρέπει” από τον εγκέφαλό τους, με αποτέλεσμα να αρχίσουν όλοι να κάνουν σαν κανίβαλοι. Εκατομμύρια άτομα να σπάζουν, να κλέβουν, να βιάζουν, να σκοτώνουν, να καίνε κατά βούληση. Στις γειτονιές, στο κέντρο, στα χωράφια, παντού. Τι θα κάνουν οι μονάδες της οργανωμένης καταστολής απέναντι σε κάτι τέτοιο; Μα φυσικά θα λιανιστούν εντός δευτερολέπτων. Άσε που κι αυτοί υπακούν συνειδητά στο ρόλο τους, και γι’ αυτό και μόνο υπάρχει περίπτωση να ασχοληθούν. Αν τους χτυπήσει κι αυτούς ο ιός του αντικομφορμισμού, πάει ο ρόλος τους. Η “Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών” είναι ένα έργο που αποδίδει τέλεια το είδος του υποθετικού φαινομένου στο οποίο αναφέρομαι: πλήρης κατάρρευση των δομών μιας κοινωνίας, επειδή οι μονάδες παύουν να υπακούν στους ρόλους τους.

Κάπως λιγότερο υποθετικά, αν ένας στους 100 αποφασίσει να γράψει όλα τα πρέπει και τα δεν πρέπει στ’ αρχίδια του, αμέσως-αμέσως οι μπάτσοι μειονεκτούν αριθμητικά 1:2. Ακόμα και αν ένας στους 1000 το αποφασίσει τό το πράγμα, έχουμε μια πολύ δύσκολα διαχειρίσιμη κατάσταση, όπως διαπιστώσαμε αυτές τις μέρες στις περισσότερες μεγάλες πόλεις της χώρας.

Βλέπουμε λοιπόν ότι αυτό που παρουσιάζεται σαν τάξη πραγμάτων με την ισχύ σχεδόν φυσικού νόμου, στην πραγματικότητα είναι εκατομμύρια άτομα που συμφωνούν να συμπεριφέρονται τον περισσότερο καιρό φυσιολογικά (sic). Ένα σύστημα ασύλληπτης πολυπλοκότητας που ισορροπεί περισσότερο ή λιγότερο ασταθώς σε όλα τα επίπεδα. Επειδή σχεδόν όλοι πιστεύουν ότι πρέπει να συμπεριφέρονται σύμφωνα με τους κανόνες στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων. Αυτή η συνιστώσα της τάξης πραγμάτων εξασφαλίζεται με το βρίσκουν σχεδόν όλοι τους κανόνες λίγο-πολύ λογικούς, άσχετα αν σε μερικές περιπτώσεις (ελάχιστες συγκριτικά, ακόμα και για αδίστακτους εγκληματίες) η υποκειμενική αντίληψη του συμφέροντος αποκλίνει τόσο πολύ από τους κανόνες που είναι αδύνατον να μην την ακολουθήσεις.

Για αυτές τις λίγες περιπτώσεις υπάρχουν οι μπάτσοι. Για να αντιμετωπίζουν το 0.01% του τι θα συνέβαινε αν όλοι σταματούσαν 100% να παίζουν με τους κανόνες.

Δηλαδή δεν είναι κοινωνία = μπατσοκρατία - ζούγκλα. Είναι κοινωνία = μπατσοκρατία + ευσυνειδησία - ζούγκλα. Ισοδύναμα, μπατσοκρατία = - ευσυνειδησία + κοινωνία + ζούγκλα. Αυτό το κάπως πιο πολύπλοκο μοντέλο, μας λέει ότι μπατσοκρατία και ευσυνειδησία δρουν αντιδιαμετρικά.

Κοινώς, το να τα γαμάνε όλα οι μπάτσοι είναι ένδειξη ότι πάρα πολύς κόσμος τα γαμάει επίσης όλα. Γι’ αυτό και είναι πάρα πολύ σοβαρό όταν οι μπάτσοι τα γαμάνε όλα.

Αλλά ο κόσμος είναι τόσο αφιονισμένος που χρειάζεται να καεί το ηλίθιο χριστουγεννιάτικο δέντρο στη μέση του Συντάγματος μαζί με ένα κάρο μαγαζιά για να υποψιαστεί ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Και ακόμα και τότε, τείνει συχνά να θεωρεί ότι η λύση είναι περισσότερη μπατσοκρατία, σκληρότερη μπατσοκρατία, πιο αδυσώπητη μπατσοκρατία. Ανεπίδεκτοι.

Δικαιολογήστε το θυμό μου. Δεν υποτιμώ το shock value των καταστροφών, αλλά αν τέλος πάντων πρέπει να το δούμε οικονομικά, είναι 3% των ανταλλαγών στο Βατοπέδι. 1% του κόστους των περυσινών πυρκαγιών. 0.5% του ετήσιου κόστους της γραφειοκρατίας. 0.0625% της εκτιμώμενης ετήσιας μαύρης οικονομίας μας. Επειδή αυτά τα πράγματα (τα οποία αναφέρθηκαν εντελώς ενδεικτικά) δε σκάνε με τόσο θεαματικό τρόπο, δε σημαίνει ότι δεν εχουν καταστροφική δύναμη.

Είναι πολύ ωραία όταν χωρίζεις τον κόσμο σε καλούς και κακούς και φαντασιώνεσαι ότι εξουδετερώνοντας ή έστω περιορίζοντας ή έστω (αν είμαστε τρελή μειοψηφία) εκνευρίζοντας τους κακούς, Εμείς οι Καλοί θα την περνάμε κοτσάνι. Καμιά φορά είναι και σωστό. Αλλά όχι σε τόσο πολύπλοκα συστήματα όσο οι ανθρώπινες κοινωνίες των εκατομμυρίων.

Υστερόγραφο:
Το ποστ αυτό ξεκίνησε το Σάββατο εντελώς διαφορετικό. Κάθε μέρα το έσβηνα και το ξαναέγραφα. Χθες στις 00:50 το έφερα στην παραπάνω μορφή, που επιτέλους με ικανοποίησε απόλυτα. Και ανοίγω Εισαγγελάτο κι όλοι έλεγαν τα ίδια. Εκτός από καναδυό που τα είπε απόψε ο Τράγκας(!). Μόνο που αυτοί κάθε τόσο διακόπτουνε για να διαφημίσουνε αυτοκίνητα, δάνεια, απορρυπαντικά και σερβιέτες, οπότε αποκλείεται να κυριολεκτούν. Άρα όλοι μαζί λέμε παπαριές.

Οπότε καλύτερα ακούστε αυτόν(*), που δεν ξέρω αν λέει πολλές βλακείες, αλλά σίγουρα είναι ειλικρινής. Και αναλογιστείτε τις τελευταίες μέρες.

cheerz,

D.

(*) Javaspa - Ταξικός Πόλεμος ‘07 Jungle Jah Remix.


πηγή: http://blog.dontkissthefrog.net/

I produce too much of something, not enough of something else...

I produce too much of something, not enough of something else
But the doctors cannot help me with the puzzle of my health
And I’m tired of easy music
And I’m tired of pretty girls
And I’m tired of being tired
And I’m tired of being hurt

I am the soldier at the back who is burdened by his books
Though I stare into the mirror, it does not tell me how I look
So I’m shaving in the darkness and I’m turning in my sleep
And I’m turning like a monster with a dead man in his teeth


(lyrics by Piano Magic)

Greek designers get inspired by the latest events





Greece Rioting - Ksipnisame






















όλα είναι δρόμος

δεν κοπάζει

δεν σβήνει

στη καρδιά μου η φωτιά

που με τρώει και με ρίχνει

από την εδέμ στο πουθενά

οι αιώνες ρωτάνε ακόμα πόσο θα αντέξω

να τρικλίζω εκεί έξω

ξυπόλυτος μόνος

κι εγώ ψιθυρίζω

δικια μου η χαρά

δικό μου το αίμα

δικός μου κι ο τρόμος

δεν είμαι μόνος

δεν είμαι ο μόνος

όλα είναι δρόμος



Γ.Αγελάκας, δρόμος

Friday, December 12, 2008

White riot (ή “Άκου ανθρωπάκο”)

της Σώτης Τριανταφύλλου

Οι «εξεγέρσεις», οι ταραχές, οι βανδαλισμοί οφείλονται πάντα (πάντα), είτε σε συγκεκριμένη συναίσθηση αδικίας, είτε σε γενικευμένη δυσαρέσκεια. Οι χούλιγκανς των δρόμων οφείλουν την ύπαρξή τους στους χούλιγκανς της επίσημης πολιτικής, ολόκληρου του ιδεολογικού φάσματος: η κοινωνική «βάση» βρίσκεται σε διαλεκτική σχέση -όπως σωστά λένε οι μαρξιστές- με τις ηγεσίες, ακόμα κι όταν αυτές δεν βρίσκονται στην εξουσία. Το παρόν (η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, τα «μπάχαλα») συμβαίνει «επειδή», όχι «για να»: αν οι νέοι και οι λιγότερο νέοι είχαν μεγαλώσει σε μια πιο πολιτισμένη κοινωνία, με μια όχι τόσο χονδροειδή αριστερά και με κυβερνήσεις που να μην επιβάλλουν σύστημα επιβίωσης των 700 ευρώ μηνιαίως, ίσως να ενεργούσαν με περισσότερη νηφαλιότητα. Ωστόσο, το πρόβλημα απέχει αρκετά από το να είναι οικονομικό.

Oι “urban riots” αποτελούν διαφορετικό φαινόμενο από όσα γνωρίζει η Ελλάδα των αγροτών, των δημοσίων υπαλλήλων, των παπάδων και των ταξιτζήδων. Στο χώρο της πόλης αναδύονται καινούργια στρώματα και καινούργια προβλήματα:φυλετικές διακρίσεις, υποβάθμιση σχολείων, κατάπτωση των εσώτερων πόλεων (με παράλληλο εξωραϊσμό των προαστίων), στεγαστική ανεπάρκεια. Οι εξελίξεις έχουν ξεπεράσει τη νοημοσύνη των πολιτικών: περιβαλλόμαστε άραγε από ηλιθίους;

Aπό την άλλη πλευρά, αναρωτιέμαι: Γιατί αποθεώνεται ο αρνητικός ηρωισμός; Γιατί η βία δεν ενσωματώνει σαφώς εκπεφρασμένες ιδέες; Είναι μήπως οι αναρχικοί (με ή/και χωρίς εισαγωγικά) προγλωσσικοί, ή απλώς χάνουν το δίκιο τους εξαιτίας της ίδιας τους της βαναυσότητας; Τι σημαίνει «ταξικό μίσος» το 2008; Αμφιβάλλω ότι οι ηγεσίες, οι «νοικοκυραίοι» που τις αναδεικνύουν (και οι οποίοι βρέθηκαν, ξαφνικά, μπροστά στις σπασμένες τους βιτρίνες), καθώς και οι εργατοπατέρες μπορούν να σκεφτούν τέτοια ερωτήματα· πολύ λιγότερο μπορούν να τα απαντήσουν.

Πώς «κινείται» σήμερα το εργατικό κίνημα; Απάντηση: οι εργάτες θέλουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι· έχουμε, προ πολλού, παγιωθεί ως μια μικρή, μισο-ευρωπαϊκή γραφειοκρατία όπου οι εργαζόμενοι συνδικαλίζονται αλλοπρόσαλλα, ανέξοδα και ανώδυνα, με μοναδικό στόχο την οικονομική τους «εξασφάλιση». Ξέρω τον αντίλογο: ξέρω τα απαρχαιωμένα αιτήματα του ΚΚΕ, τα επιχειρήματα περί του αδιάσειστου δίκιου της φτωχολογιάς. Ωστόσο, τα ζητήματα είναι πιο σύνθετα· γι’ αυτό και η παραδοσιακή αριστερά δεν μπορεί να ελέγξει ένα τόσο μεγάλο και βίαιο πλήθος.

Oι προαναφερθέντες μικροαστοί διαμαρτύρονται, μαζί με βουρκωμένους δημοσιογράφους, για την καταστροφή των περιουσιών τους. Είμαστε έθνος γέρων που κραδαίνουν μαγκούρες χωρίς να καταλαβαίνουν τίποτα απ’ όσα συμβαίνουν γύρω τους. Οι καταστροφές, οι λεηλασίες οδηγούν σε όλο και πιο μισαλλόδοξες θέσεις: γιατί οι Πακιστανοί πλιατσικολογούν; Απάντηση: γιατί τούς προσφέρεται η δυνατότητα. Εξάλλου, η κλοπή ηλεκτρονικών υπολογιστών από μαγαζιά του κέντρου δεν συνιστά «βίαιο έγκλημα». Βίαιο έγκλημα είναι ο πυροβολισμός άοπλων πολιτών.
Ο πρωθυπουργός κ. Καραμανλής, που προέβη σε συναισθηματικές δηλώσεις μετά το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, τις διάβαζε. Τι μπορεί να περιμένει κανείς από έναν πολιτικό που αδυνατεί να εκφράσει απλή συντριβή, χωρίς να συμβουλεύεται έγγραφα τα οποία έχουν συνταχθεί από άλλους; Και ο οποίος αρνείται να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τις καταχρήσεις αστυνομικής εξουσίας και τη θεσμοποίηση των λεγόμενων κουκουλοφόρων; (Σημειώνω εδώ ότι κι εγώ γίνομαι «κουκουλοφόρος» όταν θέλω να προστατευτώ από τα ασφυξιογόνα: ποιοι είναι, επιτέλους, αυτοί οι περιβόητοι κουκουλοφόροι; Έχουμε ήδη γνωρίσει δύο γενιές κουκουλοφόρων: η πρώτη πρέπει να πλησιάζει πια την ηλικία της συνταξιοδότησης).

Να αναρωτηθούμε: Γιατί «τσιρίζουν» τα πιτσιρίκια στην Ελλάδα; Απάντηση: επειδή τσιρίζουν οι μεγάλοι. Γιατί καίνε τις σημαίες; Διότι η απλή αυτή και αβλαβής πράξη προξενεί τη φρίκη των Ελληναράδων. Και διότι συμβολίζει την εθνικόφρονα δεξιά (εκείνη που δίδαξε στους Έλληνες πώς να ασκούν βία, πώς να δολοφονούν, να βυσσοδομούν και να νοθεύουν τη δημοκρατία), καθώς και την εθνικόφρονα αριστερά που, εξαιτίας της στενοκεφαλιάς της, απέτυχε στο να δημιουργήσει επαναστατικό πολιτισμό.

Η μόλις προηγούμενη γενιά της σημερινής συντηρητικής παράταξης σκορπούσε τον τρόμο και δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν. Ήταν «εκτός ελέγχου», όπως ακούγεται σήμερα για τους «ταραχοποιούς». Οι σημερινοί mean streets μοιάζουν με αυλή κολεγίου μπροστά στις ασχημίες της δεξιάς, του παρακράτους και του παλατιού μέχρι το 1974. Όμως, πάσχουμε από συλλογική αμνησία: σαν να έχουμε δεχτεί κλοτσιά στο κεφάλι.

Ο μύθος των Εξαρχείων: Σε χυδαίες τηλεοπτικές εκπομπές οι παρουσιαστές επέμεναν ότι «ο άτυχος Αλέξης δεν σύχναζε στα Εξάρχεια». Συμπεραίνω ότι όποιος «συχνάζει» στα Εξάρχεια, συμμετέχει στα σύγχρονα Σόδομα και μπορεί να αποβεί «άτυχος». Ή ότι είναι «αναρχικός». Ή πρεζάκι. Ή μέλος της περιθωριακής και δύσοσμης underclass. Ή όλα μαζί. Ωστόσο, οι πολίτες που δεν γνωρίζουν τα Εξάρχεια πρέπει να μάθουν ότι πρόκειται για την κατεξοχήν κεντρική συνοικία της πρωτεύουσας όπου η τιμή του τετραγωνικού ξεπερνάει τις 3.000 ευρώ.
Ποια θα έπρεπε να ήσαν τα αιτήματά μας: λιγότερη αστυνομία· άοπλη αστυνομία («περισσότερη» αστυνομία ισοδυναμεί με περισσότερα εγκλήματα: πρόκειται για ιστορικό hard fact. H αστυνομία, οι φυλακές, τα συστήματα καταστολής και σωφρονισμού προηγούνται των εγκληματιών· κατά κάποιον τρόπο τούς επινοούν). Κατάργηση της ιδιωτικής αστυνομίας και των ειδικών φρουρών: τίποτα καλό δεν μπορεί να προκύψει από τα σώματα Κ.Δ.Ο.Α. (Κτηνώδης Δύναμη, Ογκώδης Άγνοια).

Τέλος: Αν έχει κάποια σημασία, και σε ό,τι με αφορά, είμαι πάντα και ολοκληρωτικά εναντίον της βίας. Αν έχω ένα ίνδαλμα από την πρόσφατη ιστορία της ανθρωπότητας είναι ο Γκάντι: και μ’ αυτό, I rest my case.

πηγή: http://athinakisdimitris.wordpress.com/

το φάντασμα της ελευθερίας έρχεται πάντα με το μαχαίρι στα δόντια

Το αποκορύφωμα της κοινωνικής καταπίεσης είναι να σε πυροβολούν στο ψαχνό.

Όλες οι βγαλμένες από το οδόστρωμα πέτρες που έπεσαν στις ασπίδες των μπάτσων ή στις προθήκες των ναών του εμπορεύματος, όλα τα φλεγόμενα μπουκάλια που χάραξαν μια τροχιά στο νυχτερινό ουρανό, όλα τα οδοφράγματα που στήθηκαν στους δρόμους της πόλης, χωρίζοντας τις δικές μας περιοχές από τις δικές τους, όλοι οι κάδοι των καταναλωτικών σκουπιδιών που, χάρη στη φωτιά της εξέγερσης, από Μηδέν έγιναν Κάτι, όλες οι γροθιές που υψώθηκαν κάτω απ’ το φεγγάρι, είναι τα όπλα που δίνουν σάρκα, αλλά και πραγματική δύναμη, όχι μόνο στην αντίσταση, αλλά και στην ελευθερία. Και είναι ακριβώς η αίσθηση της ελευθερίας που εκείνες τις στιγμές αποτελεί τελικά το μόνο στο οποίο αξίζει να στοιχηματίσουμε: η αίσθηση των λησμονημένων παιδικών πρωινών όπου όλα μπορούν να συμβούν γιατί είμαστε εμείς, ως δημιουργικά ανθρώπινα όντα, που έχουμε ξυπνήσει, όχι οι κατοπινές αποδοτικές ανθρωπομηχανές του υπηκόου, του εκπαιδευόμενου, του αλλοτριωμένου εργάτη, του ιδιοκτήτη, του οικογενειάρχη. Η αίσθηση ότι αντιμετωπίζεις τους εχθρούς της ελευθερίας - ότι πια δεν τους φοβάσαι.

Έχουν επομένως σοβαρούς λόγους να ανησυχούν όσοι θέλουν να συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους, σαν μην τρέχει τίποτα, να μην έτρεξε τίποτα ποτέ. Το φάντασμα της ελευθερίας πάντα έρχεται με το μαχαίρι στα δόντια, με την βίαιη διάθεση να σπάσει τις αλυσίδες, όλες τις αλυσίδες, που μετατρέπουν τη ζωή σε μιαν άθλια επαναληπτικότητα, χρήσιμη για την αναπαραγωγή των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων. Από το Σάββατο της 6ης Δεκέμβρη οι πόλεις αυτής της χώρας, όμως, δεν λειτουργούν κανονικά: δεν έχει shopping therapy, ανοιχτούς δρόμους για να πάμε στη δουλειά μας, ειδήσεις για τις επόμενες πρωτοβουλίες ανάκαμψης της κυβέρνησης, ανέμελο zapping στις lifestyle εκπομπές, βραδινές τσάρκες με το αμάξι γύρω από το Σύνταγμα, κλπ., κλπ., κλπ. Αυτές οι μέρες και οι νύχτες δεν ανήκουν στους εμπόρους, στους τηλεσχολιαστές, στους υπουργούς, και στους μπάτσους. Αυτές οι μέρες και οι νύχτες ανήκουν στον Αλέξη!

Ως σουρρεαλιστές βρεθήκαμε απ’ την αρχή στο δρόμο, μαζί με χιλιάδες άλλους εξεγερμένους και αλληλέγγυους ανθρώπους, γιατί ο σουρρεαλισμός γεννήθηκε με την ανάσα του δρόμου, και δεν σκοπεύει ποτέ να την εγκαταλείψει. Μετά την μαζική αντίσταση στους κρατικούς δολοφόνους η ανάσα του δρόμου έχει γίνει ακόμα πιο ζεστή, ακόμα πιο φιλόξενη, ακόμα πιο δημιουργική. Δεν μας αναλογεί η αρμοδιότητα να προτείνουμε μια γραμμή στο κίνημα. Αναλαμβάνουμε, ωστόσο, την ευθύνη του κοινού αγώνα, γιατί είναι αγώνας για την ελευθερία. Χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι να συμφωνούμε με όλες τις πτυχές ενός τέτοιου μαζικού φαινομένου, χωρίς να είμαστε θιασώτες του τυφλού μίσους, και της βίας για τη βία, δεχόμαστε ότι το φαινόμενο αυτό δικαίως υπάρχει.



Να μην αφήσουμε αυτήν την φλεγόμενη πνοή της ποίησης απλά να εκτονωθεί ή να σβήσει.

Να την μετατρέψουμε σε μια συγκεκριμένη ουτοπία: για την αλλαγή του κόσμου και την αλλαγή της ζωής!

Καμιά ειρήνη με τους μπάτσους και τ’ αφεντικά τους!

Όλοι στους δρόμους!

Όσοι δεν μπορούν να συναισθανθούν την οργή ας το βουλώσουν!



Υπερρεαλιστική Ομάδα Αθήνας, Δεκέμβρης 08

Wednesday, December 10, 2008

Day after day...


"Day after day
They send my friends away
To mansions cold and grey
To the far side of town
Where the thin men stalk the street
While the sane stay underground
Day after day
They tell me I can go
They tell me I can blow
To the far side of town
Where it's pointless to be high
'Cause it's such a long way down
So I tell them that
I can fly, I will scream, I will break my arm
I will do me harm
Here I stand, foot in hand, talking to my wall
I'm not quite right at all...am I?"

(lyrics from "All The Madmen" by David Bowie)

Tuesday, December 9, 2008

Όταν ξέσπασε η βία


«A man's hand drips blood as he stands in front of riot policemen during a demonstration in Athens December 9, 2008. Hundreds of protesters threw stones and bottles at lines of riot police outside the Greek parliament on Tuesday, in a fourth day of anti-government clashes triggered by police killing a teenager. REUTERS/John Kolesidis (GREECE)»

Sonic Slaughterhouse presents: Kaiser Chiefs - I predict a riot



Watching the people get lairy
Is not very pretty I tell thee
Walking through town is quite scary
And not very sensible either
A friend of a friend he got beaten
He looked the wrong way at a policeman
Would never have happened to Smeaton
And old Leodiensian
La-ah-ah, la la lalala la
Ah-ah-ah, la la lalala la

I predict a riot, I predict a riot
I predict a riot, I predict a riot

I tried to get in my taxi
A man in a tracksuit attacked me
He said that he saw it before me
Wants to get things a bit gory
Girls run around with no clothes on
To borrow a pound for a condom
If it wasn't for chip fat, well they'd be frozen
They're not very sensible

La-ah-ah, la la lalala la
Ah-ah-ah, la la lalala la

I predict a riot, I predict a riot
I predict a riot, I predict a riot

And if there's anybody left in here
That doesn't want to be out there

Watching the people get lairy
Is not very pretty I tell thee
Walking through town is quite scary
And not very sensible

La-ah-ah, la la lalala la
Ah-ah-ah, la la lalala la

I predict a riot, I predict a riot
I predict a riot, I predict a riot

And if there's anybody left in here
That doesn't want to be out there

I predict a riot, I predict a riot
I predict a riot, I predict a riot

murder

taken from lydia

Saturday 6/12/2008. 21:00pm The Past

We are in the area of Athens,Greece,called Exarchia,a very well known area for it's conflicts,between The Police and the anarchical.
On that night those anarchical were protesting violently,against he Government,against the hunger,against the poverty.Maybe someone will think that this is not a way to protest but what can one say?Every Person finds his way to express his anger.

A 15 year old boy,called Alexander Grigoropoulos,was on his way to his mother's jewllery store,in order to go home with her.He was passing by that area during this revolutional actions.Maybe he got over excited-he was 15,for God's sake.He joind the anarchicals,calling them names and throwing things.Some seconds later,a Police Car arrived and two Officers from the National Guard got out off it.Vasilis Saraliotis age of 31,and Epaminondas Korkoneas age of 37.One of them,Epaminondas Korkoneas,started a conflict with the young boy.He took out his gun,pointed it at the boy and fired two times.One of the bullets got the boy on the chest and got through his heart.All the protesters run close to his body,yelling "He is dead.They killed me".Some people were crying,some other were in great shock.The two Police Officers insead of healping,they just run away.Cause it's always like that.When you do something wrong,you never have the guts to face the fact or the consequences of your acts.There are always two paths.The easy one and the hard one.And unfortunatelly the 90% choose the easy one.

On the next day,the officer said he was not shouting at the boy,but on the air and that the bullet had been ostracized.After the forensic reasearch and from what the witnesses said,it came out that he officer shout directly at the kid.

*************************************************************************************************************************

This is how it works today.People cheat on each other,do their best to hurt the other person's feelings,simply because they are hurt and they don't want to feel like they are the only one,or even worse cause they have nothing better to do with their miserable fucking lifes.The rish take advandage of the week and the poor,the Government do their best for their own benefit.The Government gives to the Police Officers guns and bbullets and by doing that it's like saying to them "Go ahead,hunt the poor and the working class,take your globs and hit the students who protest for the best way of life it's possible.Fire your guns at 15 years old kids.
Goddamn it does anyone have an answer for that mother,that lost her angel so suddenly?

Tuesday 9/12/2008 15:30pm ...The Present.
Now I am writting this message,the family and the friends of Alexander Grigoropoulos are about to see their beloved child,grandchild,friend,classmate...for the last time.But who is here to give the answers we need so desperately?Who is here to change this sorrow?

************************************************************************************************************************

Someone needs to give some answers.In order to live like descent people and not like trash.This must start first from inside of us.We need to be good to ourselves and then to each other.We need to fight for our rights.Cause we have rights.
We have the right to have a descent life.To have a roof above out heads,to have something to eat,to have a job.We should not accsept this anymore.Living like animals in the streets,working like slaves for a piece of bread and wait until we are very old to get the pension we diserve,which of course is very low to cover our needs.

Capitalism has it's roots very deep in the political ground.Simply cause people are so brain washed,by the Media that they can't see long enough.
Give to Greeks some commersials about cars,banks and mobile phones,give them a plate of food,a club to dance like maniacs on Saturday night aand football on Sunday and they are happy.That's my thoughts.

***********************************************************************************************************************

**/**/**** * : * The Future.

Things are getting really serious and unless we start fighting for ourselves and for eachother,things are going to get much ,much worse.Everyone has his life in his hands and as a conclusion,everyone has every person's life in his hands.So the answer that lies within is what are we really ready to do.Are we going to close our eyes to all that or are we going to fight.

It's up to you.
It's up to us.

Monday, December 8, 2008

La Haine (Intro)

Let's build strange and radiant machines for this "Jericho" is waiting to fall...


"...there's an evil virus that's threatening mankind
it's not state of the art, it's a serious state of the mind
the muggers, the backstabbers, the two faced elite
a menace to society, a social disease
to brainwash the mind is a social disorder
the cynics, the apathy one-upmanship order
watching beginnings of social decay
gloating and sneering at life's disarray
eating away at your own self esteem
pouncing on every word that you might be saying
to attack someones mind is a social disorder
the constitution, the government, martial law order
superficially smiling a shake of the hand
as soon as your back is turned treason is planned
when every good thing's laid to rest
by the governments hate, by the constitution and their lies
and every time you think you're safe
and when you go to turn away
you know they're sharpening all their knives
all in your mind
all in your head
try to relate it
all in your mind
all in your head
try to escape it
without a conscience they destroy
and that's a thing that they enjoy
they're a sickness that's in all of our minds
they want to sink the ship and leave
the way they laugh at you and me
you know it happens all the time
but it only happens in your mind
the rats in the cellar you know who you are...
or do you?
watching beginnings of social decay..."

(
monologue by Blaise Bailey Finnegan the third)


Sunday, December 7, 2008

Sonic Slaughterhouse presents: antidrasi - antidrasi



ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ
Μές στην πόλη εγκλωβισμένος
Καμία λύση, καμία ελπίδα για το μελλόν.

Αντίδραση, αντίδραση το μόνο που θα κάνω
Αντίδραση, αντίδραση μετά ίσως πεθάνω.

Το σύστημα σου δίνει ελπίδες
Το σύστημα σε κάνει ρομπότ
Γαμώ το σύστημα σας και όλους σας μαζί
Πάψτε να μου καθοδηγήτε την ζωή.

Τίποτα άλλο να μην σκεφτείς
Αντέδρασε και ες όσο μπορείς
Πάλευε συνέχεια 'ωσπου να πεθάνεις
Αλλά το δικό τους ποτέ να μην το κάνεις.

Saturday, December 6, 2008

Inside me a lunatic sings

On a silver river
You illuminate the whole world and blue eyes
Cut the starry sky
I make a wish and close my eyes
Yes do that, now begins the story...
...At lightspeed
Inside a heart explodes, an airplane crash
Down on the earth sings
I make a wish and close my eyes
Yes do that, a silly dance
All is forgotten in very little time and yet begins

I swallow tears and breathe hair
When we meet...
When we kiss...

Messes Of Men...


"I do not exist," we faithfully insist,
Sailing in our separate ships and from each tiny caravel.
Tiring of trying, there's a unecessary dying,
Like the horseshoe crab in its proper season sheds its shell.
Such distance from our friends,
Like a scratch across the lens,
Made everything look wrong from anywhere we stood.
And our paper blew away before we'd left the bay.
So half-blind, we wrote these songs on sheets of salty wood.

Caught me making eyes at the other boatman's wives,
And heard me laughing louder at the jokes told by their daughters.
I'd set my course for land, but you well understand,
It takes a steady hand to navigate adulterous waters.
The propeller's spinning blades held acquaintance with the waves,
As there's mistakes I've made no rowing could outrun.
The cloth low on the mast, I say I got no past,
I'm nonetheless the librarian and secretary's son.

The tarnish on my brass, the mildew on my glass
I'd never want someone so crass as to want someone like me.
But a few leagues off the shore, I bit a flashing lure,
And I assure you, it was not what I expected it to be!
I still tastes its kiss, that dull hook in my lip
Is a memory as useless as a rod without a reel.
To an anchor ever dropped, sea-sick yet still docked,
Captain spotted napping with his first mate at the wheel.

Floating forgetfully along, with no need to be strong,
We keep our confessions long, but when we pray we keep it short.
I drank a thimble full of fire,
I'm not ever coming back...
Oh, my God.

"I do not exist," we faithfully insist,
While watching sink the heavy ship with everything we knew.
And if ever you come near, I'll hold up high a mirror.
Lord, I could never show you anything as beautiful as you!

wordless

my words will never become a book
never take part in fears
my words have power derived from the damned
from all those chosen ones

all it took was just a nothing promised look
and my words become my sacred book
besieged in slate
and all my words revere my hate

talk to me about my words
do they fall in disguise
or do they stand crying in torpid

no copyright here, use/alter/inspire without asking

Friday, December 5, 2008

Multum in parvo

«Ο δημιουργός ζητά συντρόφους: ανθρώπους που μαζί του θα θερίσουν,
γιατί κάθε τι μαζί του ωριμάζει για θέρος. Μα του λείπουν τα εκατό δρεπανιά,
γι’ αυτό ξεριζώνει τα στάχυα και είναι οργισμένος.

Συντρόφους ψάχνει ο δημιουργός: και μάλιστα τέτοιους που να γνωρίζουν
να ακονίζουν τα δρεπάνια τους. Θα τους αποκαλέσουν εξολοθρευτές και
περιφρονητές του καλού και του κακού . Αλλά αυτοί είναι
οι θερισταδες και οι γλεντοκόποι που γιορτάζουν τη ζωή.»


Φ.Νίτσε

Thursday, December 4, 2008

Μακάριοι οι μη ζώντες

Δεν προλαβαίνεις να δεθείς με τίποτα σε αυτόν τον πλανήτη.
Μόλις πιάσεις κάτι εξατμίζεται σαν τον αχνό της ανάσας
που άφηνες μικρός στα παράθυρα.
Σε πέντε δέκα σκοτάδια θα προλάβεις να μπεις και θα ψάχνεις
σαν τρελός τον διακόπτη, αντί να καθίσεις και να ακούσεις την σιωπή σου.
Δεν υπάρχουν φαντάσματα τριγύρω.
Μόνο η δική σου μοίρα που σε περιμένει χαρούμενη να φτάσεις στο τέρμα.
Κάποιοι την βλέπουν, κάποιοι κάνουν πως δεν την βλέπουν
και κάποιοι την αγνοούν παντελώς. Μακάριοι όλοι οι μη ζώντες.
Μόνο οι άνθρωποι-σκουπίδια δεν ανακυκλώνονται. Δυστυχώς.
Ακόμη και σε αυτό αποτυγχάνουν.Δεν πέφτεις. Μην πέφτεις.
Μην προσπαθήσεις να πέσεις. Μην σε πείσουν να πέσεις.
Οι ώρες είναι πιο αργές όταν κοιτάς το ρολόι κατάματα.
Νευριάζει και στο ανταποδίδει κατάλληλα.
Οι ώρες είναι πιο έξυπνες πνιγμένες.
Μονόλογοι. Όλοι μονόλογοι περπατάμε στον δρόμο
και ανταλλάσουμε καλημέρες και καλησπέρες.
Μέχρι να περάσουν.
Δεν πέφτεις κατά τύχη σε σκοτάδι, μόνο ψάχνοντας το βρίσκεις.
Τότε γιατί ψάχνεις διακόπτη;
Φαντάσματα στον δρόμο. Προχωράμε αγκαλιάζοντας όμορφες
φυλακισμένες πεταλούδες που μας γαργαλάνε το μυαλό.
Περνώντας μπροστά από σκουπίδια.
Οι ουσίες. Χάσαμε το νόημα της λέξης ουσία.
Χάσαμε το νόημα.
Το είχαμε τότε. Θυμάσαι. Το κράταγες. Εκεί στο σκοτάδι.
Δεν το έβλεπες. Αλλά το ήξερες. Τώρα ξέρεις.
Το χάσαμε στις βόλτες μας. Κάπου το ξεχάσαμε.
Θα το βρήκε κάποιος άραγε; Ποιος πιστεύει στην ουσία.
Αυτός που πιστεύει και στον Θεό;
Τι ουσία έχει άραγε ο Θεός;
Και αν δεν έχει… τι έχει;
Έχει έστω μάτια να μας δει; Έχει χείλη να μας φιλήσει;
Έχει πέντε δεκάρες στην τσέπη να μας κεράσει;
Έχει τρίμματα καπνού στην παλάμη;
Έχει ανάσα που μυρίζει μαγειρεμένο φαγητό;
Προφανώς έχει χιούμορ.
Μου έχει μείνει λίγη ουσία στο χέρι.
Λέω να μην το πλύνω απόψε.
Κράτησε με. Κράτησε με.
Μην πέσεις και εσύ. Μην πέφτεις. Μείνε.
Μην φύγεις. Μην πέφτεις.
Μη Θεε μου παίρνεις την ουσία.
Μη ουσία μου παίρνεις τον Θεό.
Θα είστε ευτυχισμένοι μαζί βέβαια.
Πλασμένοι ο ένας για τον άλλο.
Τι θέλω εγώ ο Κομπάρσος σε αυτήν την ιστορία.
Δεν είμαι καλή ηθοποιός.
Δεν κλαίω εύκολα πια. Γελάω το ίδιο δύσκολα.
Θα σας αφήσω μόνους.
Ξέρω μακάριοι όλοι.

Δημήτρης Λιαντίνης: "Έζησα έρημος και ισχυρός"


copyright Liantinis.GR

Ένα πρωινό σαν κι αυτό.

Το πρωινό ήταν γκρίζο και σ’έκανε να θέλεις ν’αναβάλεις τα πάντα και να μείνεις στο κρεβάτι. Ο Ιωσήφ όμως δεν το έκανε.

Ντύθηκε και ξεκίνησε για το εργαστήριο Ανατομίας.

Σήμερα θ’ανοίγαν τον Ζώρζ. Έτσι είχαν ονομάσει το πτώμα αυτός και οι συμφοιτητές του. Έφτασε, φόρεσε την καθαρή ποδιά του και βρήκε τους άλλους στην αίθουσα του μαθήματος.

Μετά από δυο ώρες γεμάτες εντόσθια και φορμόλη, άρχισαν ν’αδειάζουν ένας ένας την αίθουσα.

Ο Ιωσήφ έμεινε αφού ήταν η σειρά του να καθαρίσει σήμερα.

Καθώς έσκυβε για να μαζέψει ένα νυστέρι, ένιωσε ένα κρύο χέρι ν’αγγίζει το κεφάλι του. Σήκωσε τα μάτια και έντρομος είδε πως ήταν το χέρι του Ζώρζ!

Τώρα τα μάτια του ήταν ανοιχτα και στραμμένα σ’αυτόν, λες και ήθελαν να τον κλείσουν μέσα τους για πάντα και να του ρουφήξουν τη ζωή!

Έβγαλε μια κραυγή μα δεν την άκουσε ούτε ο ίδιος. Δεν είχε δύναμη ν’άντιδράσει αλλιώς.

<< Είναι όνειρο ,είναι μόνο μια παραίσθηση >> έλεγε και ξανάλεγε στον εαυτό του.

Και τότε ακούστηκε μια ξερή ανάσα και το πτώμα να λέει

<< Δεν είναι. Έλα εδώ. Θέλω να σου δείξω κάτι. >>

Ο Ιωσήφ υπάκουσε. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κάνει ένα πτώμα που μόλις μίλησε!

Ο Ζώρζ του έδειξε αδύναμα το κεφάλι του και τον πρόσταξε να βγάλει τα ράμματα που ξεκινούσαν από το ένα αφτί και περνώντας το μέτωπο, έφταναν ως το άλλο.

<< Ξέρεις πώς πέθανα ; Όχι φυσικά >> απάντησε μόνος του. << Τώρα θα μάθεις λοιπόν >>.

Ο Ιωσήφ ιδρωμένος και με χέρια που έτρεμαν ακόμα άρχισε να βγάζει σιγά σιγά τα ράμματα. Όταν τελείωσε, δέρμα και κρανίο άνοιξαν και φανέρωσαν μόνο ένα κενό. Ο εγκέφαλος έλειπε, δεν υπήρχε τίποτα μέσα.

Το στομάχι του τώρα πια ήταν έτοιμο να εκραγεί.

Ο Ζώρζ συνέχισε να μιλάει.

<< Έτσι τελειώνεις μικρέ, όταν μαζεύεις σκατά μέσα στο κεφάλι σου.

Συλλέγεις πάθη, ελπίδες, φόβους, αναμνήσεις. Δεν σταματάς ποτέ και αυτά σε κυνηγούν για πάντα. Μεγαλώνουν με τον καιρό και δε σ’αφήνουν να ζήσεις.

Ώσπου έρχεται μια μέρα που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο απ’το να θέλεις ν’ανοίξεις μια τρύπα στο κεφάλι σου και να πετάξεις όλα όσα έχεις εκεί μέσα.

ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ!

Ένα θολό πρωινό, το παρελθόν θα σε πνίγει τόσο πολύ κι εσύ θα κολλήσεις το κεφάλι σου στον κρύο τοίχο μ’ένα καρφί στο χέρι. Χα!

Εγώ έζησα παραπάνω γιατί είχα σκοπό.

Είχα σκοπό να νιώσω ελεύθερος απ’όλα.

Ελεύθερος, χαμένος και άδειος. Κι έτσι ένιωσα τα τελευταία μου δευτερόλεπτα.

Τώρα περιπλανιέμαι στο κενό, αφού δεν έχω ούτε εαυτό, ούτε πράξεις, ούτε τίποτα.

Και εκεί θα γυρίσω.>>

Και ξαναέκλεισε τα μάτια του.

Ήταν ή όχι αληθινό, ο Ιωσήφ ήθελε απλά να κοιμηθεί.


Flash (is) Back: Ο Δημήτρης Λιαντίνης είναι ακόμα παρών


Το 2008, είναι η χρονιά που συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τον αυτοθέλητο θάνατο του Δημήτρη Λιαντίνη. Για όσους άγγιξε η σκέψη του, τούτη η χρονιά δεν συνιστά μια απλή επέτειο. Είναι η απόδειξη ότι ενώ όλα περνούν από δίπλα μας και χάνονται στο χρόνο, ο λόγος του μεγάλου αυτού Έλληνα στοχαστή αντιστέκεται στη φθορά του.
Ο Λιαντίνης, δέκα χρόνια μετά, είναι ακόμα παρών.
Παρών, σε ένα υπόγειο κοινωνικό ρεύμα που σωπαίνει, αλλά διαμαρτύρεται
Τα τελευταία χρόνια, η κοινωνία, διαγράφει μια πορεία που την οδηγεί σε ολοένα και μεγαλύτερα αδιέξοδα. Τα αδιέξοδα αυτής της πορείας, είναι πια ορατά σε όλους όσοι σκέφτονται έντιμα και με καθαρό μυαλό.

Ο Λιαντίνης έγραψε και μίλησε γι’ αυτή τη λάθος πορεία.

Έγραψε και μίλησε με θάρρος και παρρησία για τους λόγους που οδήγησαν τη χώρα μας στο να γίνει ο πιο φιλόξενος χώρος κάθε λογής σκουπιδιών.
Έγραψε και μίλησε με θάρρος και παρρησία για την απουσία αξιών και ιδανικών, με άλλα λόγια, υψηλών προτύπων, που θα αποτελέσουν ορόσημο στην πορεία των ανθρώπων.
Έγραψε και μίλησε με θάρρος και παρρησία για τον εναγκαλισμό της εκπαιδευτικής διαδικασίας με το σκοταδισμό των θρησκειών.
Έγραψε και μίλησε με θάρρος και παρρησία για την πολιτισμική παρακμή και τον κρετινισμό, έννοιες ταυτόσημες, πια, με τη λειτουργία των θεσμών και εν τέλει, την πορεία της χώρας.

Ο λαός ανίκανος να αντιδράσει, παρακολουθεί παθητικά ή, στην καλύτερη περίπτωση, με καχυποψία. Ζαλισμένος από πλαστικά προϊόντα περιττών αναγκών, που δημιουργούν ψευδαίσθηση ευδαιμονίας, διαμαρτύρεται για ένα χαμένο ευρώ από την τσέπη του, χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί ότι μέρα με τη μέρα χάνει πολύ σημαντικότερα: την αξία του ως άνθρωπος, την ταυτότητά του ως έθνος. Χάνει τις ρίζες του, την ιστορία του, τη γνώση που κατέκτησαν κάποιοι άλλοι για να την παραδώσουν σε κείνον. Και εμείς στα παιδιά μας. Αντ΄ αυτού, τι παραδίδουμε; Παραδίδουμε τις ενοχές μας, την αναβολή, την εγκληματική άγνοιά μας για το κακό που πλησιάζει.
Oι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου σιωπούν, ή αγνοούνται. Ίσως γιατί περάσαμε για πνευματικούς, λάθος ανθρώπους και μάταια περιμένουμε, ίσως γιατί οι άξιοι νιώθουν να πνίγονται από το θόρυβο της μετριότητας που σήμερα έχει θρονιαστεί στον τόπο. Ίσως πάλι γιατί δεν ήρθε ο καιρός…
Για τον Δημήτρη Λιαντίνη, οι χαλεποί καιροί είχαν δώσει από νωρίς τα σημάδια τους. Και εκείνος με τη σειρά του έκανε το χρέος του απέναντι στον άνθρωπο. Προειδοποίησε, αποκάλυψε, συγκρούστηκε, κατήγγειλε, έδειξε το δρόμο που θα οδηγήσει με ασφάλεια τον κόσμο προς το μέλλον. Στο τέλος, αναζήτησε την ορισμένη λόγχη και τρύπησε την καρδιά του για να την ανοίξει στο φως. Το αίμα του μύρωσε την πολιτεία. Τα όνειρά μας κοκκίνισαν. Σφράγισε έτσι τα λόγια και τα έργα του.
Ο Δημήτρης Λιαντίνης άφησε την τελευταία του πνοή τον Ιούνιο του 1998 στον Ταΰγετο, με τη στέρεη γνώση ότι αφήνει στους ανθρώπους το κορυφαίο έργο του που συνιστά:
Χαρούμενη αγγελία.
Μήνυμα κατάφασης.
Πρόταση ζωής.
Αυτός υπήρξε ο θάνατος του αγαπημένου μας δασκάλου. Μια εκτυφλωτική αχτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι των σημερινών καιρών. Ένα αέναο κάλεσμα, να στοχάζεται ο άνθρωπος πάνω στο γεγονός του δικού του επερχόμενου θανάτου. Κάλεσμα, που δύναται να αποτελέσει εγγύηση για τη συνέχεια τής παρουσίας του στον πλανήτη. Για την αλλαγή ρότας στην ανθρώπινη περιπέτεια.
Ο Λιαντίνης, μελέτησε και όρισε το θάνατο ως γεγονός της ζωής. Έχοντας επίγνωση του τέλους, ρούφηξε τις στιγμές. Τρύγησε τις μέρες του. Με τη ζωή του, οριοθέτησε και μας άφησε δώρο τον αβάσταχτα αληθινό, ανατριχιαστικά έρημο, και ασύλληπτα ισχυρό· δίνοντας έτσι ένα μέτρο κρίσης και ένα πρότυπο σύγκρισης τέτοιο, όπως πολύ σπάνια η φύση έχει την έμπνευση να πλάσει. Γι’ αυτό και μπόρεσε, μέσα σε μέτρα, και με τα σύνεργα της επιστήμης και της ομορφιάς να στολίσει το πάνθεον των μεγάλων στοχαστών με γνήσιο φιλοσοφικό, παιδαγωγικό, και ποιητικό λόγο.
Ήδη, ο Δημήτρης Λιαντίνης, συνταξιδεύει μέσα στο χρόνο με τους μεγάλους δασκάλους του. Αυτή η πρώιμη πεποίθησή μας ενισχύεται μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο. Ενισχύεται όχι μόνο από το γεγονός της μελέτης του έργου του από ολοένα και περισσότερους αναγνώστες, αλλά και γιατί ο Λιαντίνης μίλησε για τα ιερά και τα όσια της ανθρώπινης ύπαρξης: τον Έρωτα και τον Θάνατο. Με γνώση και –κυρίως- με αίσθημα τραγικό, παραπέμποντας κατ΄ ευθείαν στη σκέψη των μεγάλων ελλήνων κλασικών.
Για τους πολλούς είναι ακόμα νωρίς να κατανοήσουν το μέγεθος της αξίας και της προσφοράς του Δημήτρη Λιαντίνη στον ελληνικό και όχι μόνο, στοχασμό. Η εποχή που διανύουμε δεν αντέχει τόσο φως. Άλλωστε είναι γνωστό, ότι όσο πιο μεγάλος είναι ο ποιητής, τόσο πιο δύσκολα θα κατανοηθεί.
Σήμερα, μόνο οι λίγοι και εκλεκτοί, έχουν αυτό το προνόμιο. Αυτοί που βασανίζονται ολημερίς στα λημέρια του τί και του πώς. Αυτοί που ανεβαίνουν καθημερινά μικρούς γολγοθάδες μη ζητώντας προστασία και ανταλλάγματα. Αυτοί που κουβαλάνε μέσα τους Ελλάδα και ήλιο. Αυτοί, τέλος, που αντιλαμβάνονται τη ζωή ως χρέος.
Μακριά από λογικές σωματείων, συλλόγων και άλλων παρακμιακών – τις περισσότερες φορές - φαινομένων, επιχειρήσαμε και ολοκληρώσαμε τη μεγαλύτερη παρουσίαση πνευματικού ανθρώπου που δεν είναι εν ζωή, που έγινε ποτέ στο Ελληνικό διαδίκτυο. Το οπτικοακουστικό υλικό που έχετε τη δυνατότητα να δείτε και να ακούσετε χωρίς προαπαιτούμενα, συνιστά τη δική μας προσφορά και φόρο τιμής στο μεγάλο έλληνα στοχαστή. Αυτόν που όσοι τον έζησαν, αλλά και όσοι τον γνώρισαν από τα έργα του, αυθόρμητα τον αποκαλούν «Δάσκαλο». Είναι το δικό μας «ευχαριστώ» για τη θυσία του. Δέκα χρόνια τώρα αναζητούσαμε με υπομονή και μεράκι τη μορφή και τη φωνή του Λιαντίνη στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Το συγκεντρώναμε, το επεξεργαζόμασταν, και φέτος, το 2008, τη χρονιά που κλείνουν δέκα χρόνια από την απουσία του, επιλέξαμε να το χαρίσουμε στον παγκόσμιο ιστό.

Αναγνώστη.

Δέκα χρόνια είναι λίγα μπροστά σε αυτά που θα σφραγίσει ο Λιαντίνης με το έργο του. Είναι νωρίς ακόμα για επετειακές εκδηλώσεις με επίσημο μανδύα. Οι σημερινοί καιροί αλλού κοιτούν.
Εκείνο που θα ήθελε ο Λιαντίνης είναι να βοηθήσει ο καθένας, όσο μπορεί και όπου μπορεί, να φτάσει ο λόγος του. Και αν φτάσει ο λόγος του, θα ‘χει φτάσει ταυτόχρονα η φωνή της Ελλάδας: ο Σολωμός, ο Καβάφης, ο Παπαδιαμάντης, ο Σεφέρης, ο Κάλβος, ο Μακρυγιάννης, ο Μυριβήλης και τόσοι άλλοι. Και κοντά με αυτούς, οι παγκόσμιες κορυφές στις τέχνες και τις επιστήμες. Από τον Ηράκλειτο και τον Αριστοτέλη μέχρι το Νίτσε και το Ντοστογιέφσκι.

Αυτός είναι ο Λιαντίνης. Ένας πυρήνας γνώσης και αρετής.

Ας βοηθήσουμε όλοι να εκραγεί.
Liantinis.GR

Danae Laz (a printmaking story mixed up by A.K.)






Όταν ήμουν μικρός είχα ένα συντριβάνι όλο δικό μου.
Μιλούσαμε κάθε μέρα. Μου έλεγε ιστορίες από τα ταξίδια του σε ολόκληρο τον κόσμο κι εγώ άκουγα με μάτια ορθάνοιχτα. Τo συντριβάνι μου έλυνε όλες τις απορίες που είχα τότε.
Μια μέρα μου είπε πως είχε μέσα του έναν ολόκληρο καταρράκτη. Έναν δυνατό καταρράκτη που δεν φοβόταν τίποτα μα δεν του άρεσαν τα όρια και οι τοίχοι κι έτσι έφυγε για να νιώθει ελεύθερος.


Όταν το ρωτούσα γιατί έπρεπε να διαβάζω εκείνο μου έλεγε πως οι λέξεις έχουν τη δική τους ζωή και τα δικά τους μυστικά και μπορούν να πετούν ψηλά με τα σύννεφα, τα πουλιά και τους χαρταετούς. Κι εγώ γεμάτος περιέργεια, συνέχιζα να διαβάζω όλο και περισσότερο.





Οι μέρες και τα χρόνια περνούσαν, μεγάλωνα, άλλαζα τάξεις,φίλους,συνήθειες.Ξέχασα γρήγορα το συντριβάνι μου.
Πέρασα στο πανεπιστήμιο.Εκεί μελετούσα τις λέξεις και τα μυστικά τους μα δε θυμήθηκα ποιός μου έμαθε να τις αγαπώ.
Ερωτεύτηκα μια κοπέλα με πράσινα μάτια που αγαπούσε κι αυτή τις λέξεις, τις μεγάλες βόλτες και τα ακτινίδια.Σε μια τέτοια μεγάλη βόλτα μας με κοίταξε και είπε πως θέλει να μου δείξει κάτι.Έδεσε τα μάτια μου με το μαντήλι της και με οδήγησε κάπου χωρίς να μου λέει τίποτα.
Όταν μου άνοιξε τα μάτια , είδα μπροστά μου το συντριβάνι μου.Παρατημένο όπως όλες οι αναμνήσεις των καιρών αυτών, γεμάτο φύλλα, στεκόταν εκεί φορτωμένο με όλους τους αιώνες επάνω του.Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα και το μυαλό μου με εικόνες απο παλιά.Και τότε άκουσα πίσω μου τη φωνή της να ψιθυρίζει :


<<Την καλύτερη ιστορία μας δεν την είπαμε ακόμα.>>