Thursday, September 4, 2008

Φεγγαροχεσμένος

Δεν υπάρχει άλλος χρόνος διαθέσιμος
πρέπει να πω κάποια πράγματα
πρέπει να θυμηθώ τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου
να ξαναφτιάξω το σάκο μου, να φύγω για κάπου
ποιο σάκο δηλαδή,
δυο βρακια, τα ποιήματα του Λάγιου, και δυο φιάλες τζιν

ποτε δεν ήθελα να μείνω
τι να μείνω να κάνω εδώ

βρεγμένα όνειρα
κι ελπίδες τσέπης
σκέψεις κονσέρβα
και μουνόπανα για να σου λένε τι και πότε
κυριολεκτικά και μεταφορικά
και δεν υπάρχει πια αγάπη για να πεθάνεις εκεί μέσα
και δεν υπάρχει φωτιά ικανή να σε ζεστάνει
ούτε πάγος να σε κουλάρει
ούτε μια αγκαλια γνήσια πια
μόνο λάσπη

είμαι κασκαντέρ μιας πολύ κακής πραγματικότητας

τρώω όλο το ζόρι
και δεν τη ζω κι όλας

πουτάνα πραγματικότητα
που χωρίς εσένα δε φτουράω

πως με κατάντησες έτσι;

αλλά το σκέφτομαι
θα σε διαλύσω κάποτε, μπορεί όχι σήμερα, μπορεί όχι
μπορεί σε χίλια χρόνια, μπ[ορεί και όχι
αλλά θα σε πατήσω κάτω με την παλια μου Martins πάνω στο βρώμικο πλακάκι του μπάνιου

και θα γιορτάσω
την ανικανότητά σου να με αντέξεις
και τούμπαλιν



ποτέ δεν ήθελα τίποτα τώρα που το σκέφτομαι
κάτι σαρκικά, αλλά δε μετράνε

τίποτα δε μετράει

εμείς μετράμε

στιγμές να φεύγουν
και μετά

ω, με τι όρεξη!

καθόμαστε και τα γράφουμε

τίποτα δε σέβομαι
είμαι απελπισμένος ερωτευμένος

σαν τι να σεβαστώ;

λες και μένει κάτι μετά από το χωρισμό

μια μπουνιά στο κρανίο, αυτό είναι Έρωτας


θα μπορούσα να χύσω το ποτό μου πάνω στο πληκτρολόγιο, αντί να γράψω

το ίδιο θα βγει

έτσι κι αλλιώς ο έρωτας

αυτή η εγκατάλειψη, αυτή εννοώ
αυτό το μονόδρομο κάτι

αυτό το πρόβλημα που σαν λύση έχει ένα άλλο πρόβλημα του οποίου η λύση…


σε αχανή διαστήματα χρόνου
σε καθηλώνει στο κρεβάτι

μέχρι και γιουροβίζιον είδα

(πλάκα κάνω)

νομίζω, δεν ξέρω

είμαι σχεδόν σίγουρος πάντως

με πήρε
μου είπε αυτό που περίμενα

άλλαξα κανάλι

τι να κάνω δηλαδή....

δεν μπορείς να πεθάνεις τηλεφωνικώς..
τηλε-φονικός διάλογος..

θα μου πεις ο πρώτος είμαι ή ο τελευταίος...

αυτό είχα στο μυαλό μου.

λιγη αξιοπρέπεια τέλος πάντων

΄΄αξιοπρέπεια, το ύστατο αγαθό σε περιόδους κάθετης πτώσης΄΄
έλεγε ο Χρηστίδης


δεν υπάρχει άλλος χρόνος για τίποτα
δεν έμεινε και τίποτα να πω

πεθαίνω από έρωτα
μόνος
ανούσιος
ούτε το αλκοολ βοηθάει
ούτε τίποτα

μετράω αναπνοές


αν είναι να φυσήξω μια τελευταία
ε όχι ρε πούστη μου τηλεφωνικώς

να τη δώσω σε μια φαγάνα σκέψης
σε κάποιον μετανοιωμένο Δρακουμέλ
σε κάποιον
για να τον ζεστάνει κάπως

στο μίζερο αυτό ταξίδι
να κρατάμε καμιά αναπνοή
ποιος ξέρει..

δεν πάνε όλες χαράμι..

No comments: