Thursday, September 4, 2008

για τον Α.Τ.

στη μέση μιας αφυδατωμένης λίμνης

όλα καλά

έναν αναπτήρα να είχα ρε πούστη μου...

ζεστή μπύρα, μια χαρά

όμορφα σύννεφα, μια χαρά

(έχεις δει ποτέ άσχημο σύννεφο;)

αυτοκτονώ κάθε μέρα σε διαφορετικό τοπίο
με διαφορετικούς ανθρώπους
με διαφορετικό μέσο

την τελευταία φορά
πριν
παραλίγο


κατάλαβα πόσο μάταια είναι όλα
ακόμη
και η ιδέα να παραιτηθώ δήλωνε μάταια
ανούσια

και παραιτήθηκα από την παραίτηση.

Ένας καλός άνθρωπος, φίλος, ας τον πούμε, μου πρότεινε αυτοκτονικό ταξιδάκι.

"Την κάνουμε ρε μαλάκα;"
"Την κάνουμε"

Έχει και σαράβαλο αμάξι, ούτε που θα μας πάρουν πρέφα.

Το μόνο που έλεγαν

" Μια καταραμένη στροφή' '' ή '' ο νταλικέρης που τον πήρε ο ύπνος''

ακόμη χειρότερα: '' η πουτάνα η μοίρα το είχε γραμμένο.."'

αυτό προφανώς θα το πουν φίλοι φίλων , άσχετοι με το όλο θέμα, γενικοί κομπάρσοι στη κηδεία ενός κομπάρσου

ένα τίποτα

αδιάφοροι που λένε αδιάφορα πράγματα.

Κανένας να βρεθεί να πει για τους χάρτες που πεθαίναμε στην όψη τους
Κανένας να βρεθεί να πει για όνειρα που κάναμε
για τα τρένα που χάσαμε
για τους ουρανούς που υποτιμήσαμε
για τις υποσχέσεις που δεν κρατήσαμε
για τον κόσμο που δεν αλλάξαμε

Τίποτα.

Μόνο μαύρα ρούχα, κονιάκ,τη μάνα μου να τη βαστάει ένας κολλητός,
κ.ο.κ.
έτσι παν αυτά.

Ηλίθια συνήθεια να καταπίνεις ελληνικούς και κονιάκ.

Ηλίθια συνείδηση που αφομιώνεις τα πάντα.

Ηλίθιο τακτ στο τέλος, ρε πούστη μου, λυπάμαι, μα τι λυπάσαι;

Πιες τον καφέ σου και ξεκουμπίσου.

Τα παιδια απλώς βαρέθηκαν.

Δεν σου έχει συμβεί ποτέ ρε θεία;

Να βαρεθείς τα κόκαλά σου τα ίδια.



σκέψεις, πάντα οι σκέψεις μένουν στο τέλος..


Η Πρώην με κεράτωνε.Μάλλον. Τι να πω.

Δεν ξέρω.

Εκεί ποντάρω.

Για να γίνει λοβ στόρυ στο τέλος.

Ποιο τέλος..

Γάμα τα.

Αλλάζουν όλα. Άλλαξαν όλα μόλις.

No comments: