Thursday, September 4, 2008

...στο bar Mr Jones (τέταρτο ποτό)

Ήμουν για κονιάκ
έβρεχε
περίμενα τον φίλο μου
έβρεχε
και κοιτούσα έξω στο τζάμι τους περαστικούς
που περνούσαν.

Μελό ε;

Ένιωσα νεκρός τελείως
είχα κολλήσει το πρόσωπο μου εκεί.


Δεν φοβάμαι, πρώτα η οργή, μετά η θέληση, μετά η συμφωνία με το κατεστημένο.

Μετά απλά είσαι νεκρός, είναι πιο εύκολα.

Δεν το έκανα ακόμη.
Μπορεί να το κάνω.

Φοβάμαι πάρα πολλά πράγματα, πράγματα που αρκούν για να νιώθω καλλιτέχνης,
βλαμμένος και αμφισβητούμενος καργιόλης
που κανείς δεν ξέρει τι επιδιώκει,
βλέποντας αυτήν την τεράστια σκιά να αιωρείται : πάνω του το σκοινί, δίπλα του το παρελθόν κλπ, κλπ...

Φοβάμαι.

Απλά φοβάμαι.
Δεν είναι κάτι τραγικό.
Και ποτέ δεν ήταν.
Συνέχεια φοβάμαι

Τις κατσαρίδες και τις κρεμάστρες ας πούμε,
τη μαλακία που δέρνει ανθρώπους
τον μηδενισμό της παγκοσμιοποίησης
και την ελιά στο εξοχικό των γονιών μου,
που την σκοτώσανε για να βάλουν ένα τσιμεντένιο παγκάκι
με θέα την επόμενη ελιά που στέκεται ακόμη.

Για να καταλάβεις, ένας παπάρας γείτονας όταν ήμουν μικρός, μας είχε δει με το κορίτσι μου να χαράζουμε τα ονόματά μας και φώναξε τον πατέρα μου.

Ο ίδιος άνθρωπος που έκανε το τσιμεντένιο παγκάκι.


Δεν νιώθεις σαν κατσαρίδα

όταν οι άνθρωποι επικοινωνούν με τους υπόλοιπους,

ενώ εσύ ακόμη κάνεις χειρονομίες

για να γίνεις κατανοητός;

όταν οι μπάτσοι σε γυρνάνε σπίτι

λέγοντάς σου

να αποφεύγεις τις κακές παρέες;

όταν ο γιατρός

σου λέει να κόψεις αυτά που κάνεις

για να περνάς καλά;


όταν η κολλητή της σου λέει πως είναι καλύτερα να πας να πέσεις από κανένα γκρεμό παρά να την ξανακυνηγίσεις;
όταν το ανεκτίμητο γίνεται καθημερινότητα λόγω εγρήγορσης του παγκόσμιου εσύ;

όταν η ανήθικη σκέψη που είχες, γίνεται μόδα και την κάνουν όλοι και χαμογελάνε ευτυχισμένοι, όπως χαμογελάνε μετά τις πορείες;

όταν πας σε μια πορεία και ύστερα όλοι χαμογελάνε στο καφενείο και στο δίκτυο;

λες και χτύπησαν κάρτα.

Δηλώνω όχι εδώ, όποιος κι αν είναι.

Δε γαμιέται..

Το μη είναι, έτσι κι αλλιώς είναι πιο ενδιαφέρον.

Εγώ, όπως και πολλοί από εσάς δεν ανήκουμε εδώ ρε...

Άντε πάμε να φύγουμε...

No comments: