Ανθρώπινα

Μην αφήσεις τα παιδιά να σε πιάσουν και να σου πουν την αλήθεια τους.
Είναι πίσω σου.
Οι αναπνοές τους μαστιγώνουν τον γέρικο αυχένα.

Τι έχεις να τους πεις
Τα βήματά τους ανοίγουν ρήγματα
και χάνεσαι.

Τα ματωμένα γόνατά τους γελούν μπροστά στην αναπνοή σου.
Να προλάβεις να μην ακούσεις.
Για σένα πάντα, μην ακούσεις.
Προχώρα και τρέξε σαν να μην συνέβη τίποτα.

Χαμηλωμένα μάτια,
και τα αστέρια στο άλλο ημισφαίριο,
Ποτέ στο δικό μας.

Ποτέ για μας.
Ο ουρανός είναι μια φωτογραφία που έβαλε κάποιος εκεί για να χαζεύουμε.
Να κλείνουν οι πληγές με τον άνεμο.
Γιατί κάποιος έκαψε με τσιγάρο το μαύρο σεντόνι του ουρανού και εμείς κοιτάμε.
Κοίτα κάτω επιτέλους.
Ποιος πέταξε αυτές τις πέτρες.
Ποιος πετάει αυτές τις φωτιές.
Οι φλεγόμενες βάτοι σβήσανε πια.
Υγρές εικόνες σε όλη την υδρόγειο
και εμείς κοιτάμε!

Κοιτάξτε!
Τίποτα δεν συμβαίνει εδώ.
Τίποτα δεν υπάρχει εδώ.
Κανείς και τίποτα.
Ποιος να ακούσει.
Ποιος να αμυνθεί.
Δώς μου το χέρι σου να φύγουμε.

Δώς μου τα μάτια σου να σου ζωγραφίσω έναν παράδεισο.
Οι άνθρωποι πόσο μικροί φαντάζουν όταν πεθαίνουν.
Τι νοσταλγία να βγει πια από πεθαμένες πληγές.
Σιγά σιγά θα σε αφήσω και εγώ.
Είναι ανθρώπινο.
Η πληγή είναι ανθρώπινη.
Το να πληγώνεις είναι ανθρώπινο.
Το να σκοτώνεις είναι ανθρώπινο.
Τα πάντα είναι ανθρώπινα επιτέλους σε αυτήν την μικρή εξωγήινη γη;
Πόσος εγωισμός;
Τι δεν είναι ανθρώπινο;

Πόσο μπορείς να αντέξεις κρεμασμένος από τα μάτια;
Πόσα μάτια έχεις χωνέψει στα όνειρά σου;
Πόσες εικόνες;
Πόσο;
Αυτή η χωρητικότητά μας.
Αυτή μας σκοτώνει τελικά.

Θύμωσα.
Κρίμα είναι.
Δεν ξέρω με ποιον.
Μάλλον με εμένα.
Σας αγαπώ όμως.
Και η αγάπη ανθρώπινη είναι.