Saturday, January 31, 2009

V



Moment of inner freedom
when the mind is opened
and the infinite universe revealed
& the soul is left to wander
dazed & confus'd
searching
here & there
for teachers & friends.

Moment of Freedom
as the prisoner
blinks in the sun
like a mole
from his hole

a child's 1st trip
away from home

That moment of Freedom

Jim Morrison

15 album που ξεχωρίσαμε μέχρι τώρα για το 2009...

1. Night Raider/The Resurrectionists - Crippled Black Phoenix
2. Little Hells - Marissa Nadler
3. Carboniferous - Zu
4. The Pains Of Being Pure At Heart - The Pains Of Being Pure At Heart
5. Immolate Yourself - Telefon Tel Aviv
6. Dissolver - Iran
7. Gutter Tactics - Dälek
8. How to Get To Heaven From Scotland - Aidan Moffat & The Best-Ofs
9. Jason Isbell And The 400 Unit. - Jason Isbell And The 400 Unit
10. Merriweather Post Pavilion - Animal Collective
11. Fever Ray - Fever Ray
12. Keep It Hid - Dan Auerbach
13. The Crying Light - Antony & The Johnsons
14. Holofon - Dorena
15. Wavves - Wavves

(ΥΓ : Βέβαια πάντα κατά την προσωπική και ταπεινή μου άποψη...)

Grand Duchy

Οι Grand Duchy δεν είναι άλλοι από τους Frank Black και την γυναίκα του Violet Clark . Το ντεμπούτο τους album έχει τίτλο "Petits Fours" και αποτελείτε από 9 τραγούδια. Η επίσημη κυκλοφορία του album είναι στις 16 Φεβρουάριου. Τώρα όσο αφορά το album δεν θα ακούσετε και τίποτα το πρωτότυπο αλλά το "Petits Fours" ακούγεται ευχάριστα και μπορεί να λειτουργήσει σαν "παυσίπονο" για να καλύψει το μεγάλο δισκογραφικό κενό των Pixies.

album tracklist :
1. Come On Over To My House
2. Lovesick
3. Fort Wayne
4. Seeing Stars
5. Black Suit
6. The Long Song
7. Break The Angels
8. Ermesinde
9. Volcano!

Friday, January 30, 2009

Flash (is) Back: Πάνος Τζαβέλας, έτσι...γιά να μήν ξεχνιώμαστε



Ο μουσικός, ποιητής και αγωνιστής της Αριστεράς, γνωστός για την αντιστασιακή του δράση και τους αγώνες του, ο άνθρωπος που φυλακίστηκε για τα «πιστεύω» του, ο καλλιτέχνης που γνώρισε στους νεότερους το μουσικό αλλά και ιστορικό έπος της Εθνικής μας Αντίστασης, ο κληρονόμος του «αντάρτικου» τραγουδιού, ο Πάνος Τζαβέλας, «έφυγε» χθες το μεσημέρι, νικημένος από τον καρκίνο. Αφησε την τελευταία του πνοή στον «Ερυθρό Σταυρό», όπου νοσηλευόταν τον τελευταίο καιρό, σε ηλικία 84 ετών. Μαζί του παίρνει μια ολόκληρη εποχή, κατά την οποία το πολιτικό τραγούδι ένωνε ψυχές και συνειδήσεις, δονούσε, ενθάρρυνε, εμψύχωνε τους ανθρώπους στα δύσκολα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια.
Ο Πάνος Τζαβέλας και τραυματίστηκε και συνελήφθη και ακρωτηριάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Τίποτα απ όλα αυτά δεν τον πτόησε, καμία κακουχία δεν «έκαμψε» το ηθικό του, καμία φυλακή δεν τον έκανε να προδώσει τα «πιστεύω» του, καμία αρρώστια δεν τον λύγισε. Ισως γι αυτό στάθηκε το σύμβολο μιας εποχής πέτρινης και σκληρής. Ισως γι αυτό ακόμη και σήμερα, ύστερα από δεκαετίες, στο όνομά του κάποιοι στέκονταν με σεβασμό κι εκτίμηση.
Εντονη πολιτική δράση
Η ζωή του υπήρξε ταυτισμένη με τον αγώνα και την έντονη πολιτική δράση. Γεννήθηκε το 1925 στην Κοζάνη. Μαθητή του γυμνασίου τον βρίσκει ο πόλεμος και εντάσσεται στην ΕΠΟΝ. Τον επόμενο χρόνο βγαίνει στο βουνό με τον ΕΛΑΣ. Ξαναβγαίνει στο βουνό με τον Δημοκρατικό Στρατό, όπου τραυματίζεται, συλλαμβάνεται και ακρωτηριάζεται στο δεξί του πόδι. Από εκεί αρχίζει ο δρόμος για τις φυλακές. Δικασμένος τρεις φορές σε θάνατο, αρρωσταίνει βαριά το 1959 από τη νόσο του Burgen και πηγαίνει στη Σοβιετική Ενωση για θεραπεία, όπου έμεινε μέχρι το 1965. Αφού θεραπεύτηκε, του δόθηκε η ευκαιρία να σπουδάσει μουσική. Εκεί γνωρίζει και τον μεγάλο Ντμίτρι Σοστακόβιτς
Επιστρέφει στην Ελλάδα το 1965, αλλά το 1968 φυλακίζεται πάλι από το καθεστώς των συνταγματαρχών για παράνομη δράση ενάντια στη χούντα. Αποφυλακίζεται το 1971 λόγω ανηκέστου βλάβης και ξεκινά ως μουσικός να παίζει στις μπουάτ της Πλάκας. Εκεί τον βρίσκει η Μεταπολίτευση, όπου πλέον ελεύθερα τραγουδά τα τραγούδια της Εθνικής Αντίστασης συντροφιά με την κιθάρα του. Χιλιάδες νέοι αλλά και συγκινημένοι μεγάλοι άνθρωποι κατακλύζουν το μαγαζί της οδού Κυδαθηναίων, επτά μέρες την εβδομάδα. Πολλές φορές δίνει τρεις παραστάσεις τη νύχτα, ώστε να χωρέσουν όλοι!
Από τα τραγούδια του, το «Ξυπνήστε» υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλές, ενώ ο «κλασικός» «Κυρ Παντελής» έχει χιλιοτραγουδηθεί, με ερμηνείες διαφορετικές και ποικίλες, από τον Γιώργο Νταλάρα (ο οποίος είπε και το «Ροδακινιά ξανθή») έως την Κίνα, αφού μεταφράστηκε στα Κινέζικα!
Αλλά και η Χαρούλα Αλεξίου το 1975 τραγούδησε το «Μάη μ Μάη μ», κομμάτι που περιλαμβάνεται στον δίσκο του «Τζαβέλας Πάνος - Τραγούδια από το αντάρτικο λημέρι του», ζωντανή ηχογράφηση στην μπουάτ «Λήδρα», η Καίτη Γκρέυ ερμήνευσε τα «Ταξιδιάρικα πουλιά», είχε συνεργαστεί σε ζωντανές εμφανίσεις με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη και τον Τζίμη Πανούση κι είχε μελοποιήσει ποίηση του Φώτη Αγγουλέ.
Ηταν παντρεμένος με την τραγουδίστρια Νατάσα Παπαδοπούλου. Η κηδεία του θα γίνει μεθαύριο, στις 2 μ.μ., στο Νεκροταφείο του Σχιστού.
«Ενας αγαπημένος σύντροφος, ένας αγαπημένος φίλος, ένας σπουδαίος άνθρωπος της ΕΑΜικής γενιάς, ένας από τους αγωνιστές-σύμβολα της Ανανέωσης της Αριστεράς έφυγε για το μεγάλο ταξίδι. Θα κρατήσουμε στη μνήμη μας το πάντα φωτεινό του πρόσωπο, τη δυνατή του φωνή, τα μεγάλα αντιστασιακά τραγούδια, στα οποία ταξιδέψαμε με την κιθάρα του», αναφέρεται στην ανακοίνωση του Τμήματος Πολιτισμού του ΣΥΝ για τον θάνατο του Πάνου Τζαβέλα.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ
akarali@pegasus.gr

Thursday, January 29, 2009

Tuesday, January 27, 2009

Colour Of The Night

My love she hides a cruel disease
It's the bullet in her mind, it's the plan
between her knees
It's the colour of the night, it's the
number of the beast

My love she dreams of Tel Aviv
She's got nails in her hands and nails
in her feet
She's not from the Holy Land but she
think she used to be

Tell me when was hell so beautiful?
Tell me with your words that disagree
Tell me with your reason carved like granite
Tell me so that I can be free

My love she's like a cruel disease
She's the bullet in my mind
She's got a plan between her knees
She's the colour of the night
She stirs the beast in me...

(lyrics by Brett Anderson)

Monday, January 26, 2009

2L8

2L8 - He & She Angry Enough To Keep Loving In The Dark Ages

Το "καθυστέρησα" επίτηδες αυτό το album...O λόγος;...Δεν θα τον μάθετε ποτέ... Απλά πηγαίνετε ΑΓΟΡΑΖΕΤΕ το album και ακούτε ότι ΚΑΛΥΤΕΡΟ έχει να προσφέρει σήμερα η Ελλάδα στην παγκόσμια μουσική σκηνή..

Ακούστε...

Sunday, January 25, 2009




Μπορεί όμως και να υπάρξει κάποιο μέλλον! Θα γίνει κι αυτό όταν τ ο α ξ ί ω μ α "τα παν είναι το είδος, το άτομο δεν είναι τίποτα" θα ποτίσει ως το μεδούλι της την ανθρωπότητα και όταν ο κάθε άνθρωπος θα μπορέσει να πλησιάσει την ελεύθερα αυτή την υ π έ ρ τ α τ η απελευθέρωση, αυτή την υπέρτατη ανευθυνότητα. Και τότε ίσως να συνδεθεί το γέλιο με τη σοφία, και τότε να υπάρξει μια "χαρούμενη γνώση". Στο μεταξύ όμως τα πράγματα εξελίσσονται τελείως διαφορετικά. Η κωμωδία της ύπαρξης δεν απόκτησε ακόμη "αυτοσυνειδησία", βρισκόμαστε στον αιώνα της τραγωδίας, στον αιώνα των ηθικών και των θρησκειών.

Φ.Νίτσε, από το βιβλίο ''η θεωρία του σκοπού της ζωής'', εκδόσεις Ν. Δαμιανού

Saturday, January 24, 2009

Παραμεθόριος



«Να πούμε, να πούνε, να πα να γαμηθούνε.»


Ο μπακάλης του είπε, κατά λέξη:

«Γάμησέ τους. Όλοι μαλάκες είναι.»

Ο Σπύρος, χωρίς πολύ σκέψη, αν και δεν κατάλαβε σε ποιους αναφερόταν, συμφώνησε μαζί του. Σε τελική, και άδικο να είχε, όλοι μαλάκες ήταν. Τους γαμάς δεν τους γαμάς, οι μαλάκες δρουν με έναν και μόνο κανόνα: αυξάνεστε και πληθύνεστε. Ή θα πάρεις μια βόμβα υδρογόνου και θα κάνεις τον καμικάζι, ή θα πεθάνεις σε κάποια σκοτεινή γωνία του σύμπαντος.

«Βέβαια, υπάρχει και η άλλη λύση» είπε ο Σπύρος στον Σπύρο.
«Να γκρινιάξεις.»
Βέβαια. Είναι και αυτό μια λύση. Σε τελική, το ρισκάρεις να κάνεις ολόκληρη καταστροφή και ένας τυχαίος μαλάκας να βρεθεί εκεί, στο ναδίρ, και να σου πει:

« ’Ντάξει τώρα να πούμε, κάνεις τα δικά σου κι έτσι φάση, αλλά εσείς τον ήπιατε να πούμε την Κυριακή…»

Το ρισκάρεις, πες μου;

Να πούμε, να πούνε, να πα να γαμηθούνε.


Δεν προλαβαίνεις να πάρεις μια ανάσα πια χωρίς να βρεθεί κάποιος να σου πετάξει τη μαλακία του. Στον καφέ, στη τσιγαροκουβέντα, στο δρόμο, στον ήλιο, υπό σκιά, υπό κατάρρευση, υπό ελλιπή μέτρα ελέγχου πρόληψης και καταστολής της εγκληματικότητας, στο γήπεδο, στο τρένο, στο κρεβάτι, στην Ξάνθη, στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, στο τοπικό κωλόμπαρο, στο αγαπημένο σου τυροπιτάδικο, στο αγαπημένο σου μπαρ, στην αγαπημένη σου εφημερίδα, στην αγαπημένη σου ταινία. Αριστεροί, δεξιοί, ακροαριστεροί και ακροδεξιοί, όλοι μαλάκες, νούμερα για τηλεόραση, πανάρχαιοι δικτάτορες που δεν μπορούν να επιβληθούν ούτε στην χέστρα τους και ψάχνουν να βρουν και να επιβάλλουν την ιδεολογία τους στην τι-βι, αρρώστια, δυσωδία, σχεδόν λυπάμαι γι’ αυτούς, σχεδόν, γιατί σκέφτομαι κάτι χεσμένους τάφους, άλλοι τύποι, αδιάφοροι, ακραίοι τύποι, τύποι που βαριούνται και τύποι που πλακώνονται. Τύποι αρχείου. Με όνειρα αρχείου. Τύποι γραφείου. Με όνειρα βατράχου. Τύποι γαμάτοι, ανατρεπτικοί. Για πέντε-έξι χρόνια. Μετά πέφτουν οι μάσκες και σηκώνονται οι γραβάτες. Μετά 1+1=2. Μετά τηλεόραση. Γάμος, βαφτίσια, σύνταξη, κάσα. Τι να λέμε τώρα.

«Η ιστορία μας δίδαξε να παραμένουμε μαλάκες μπροστά στις επιταγές της ζωής»

Να πούμε, να πούνε, να πα να γαμηθούνε.

Έχουν μαζευτεί απίστευτα πάρα πολλοί ηλίθιοι σε αυτή τη χώρα.
Γιατί δεν σχηματίζουν ένα κόμμα; Σίγουρα θα κέρδιζαν.
Ποιους δεν ξέρω..

«Δεν μας νοιάζει πως σε έλεγαν στη Ρωσία, εδώ μωρή εμείς θα σε φωνάζουμε Μαρία» αυτό ακούστηκε από το ραδιόφωνο του διπλανού, ο οποίος πάλευε με χαρακτηριστικές κινήσεις να πιάσει έναν σταθμό της προκοπής. Όπως καταλαβαίνετε το γεγονός αυτό, έδωσε μια τζούρα χαράς στο Σπύρο, ο οποίος καθόταν. Απλά. Ούτε μουσική, ούτε παρέα, ούτε καφές, ούτε μπύρα, ούτε τσιγάρο, φως, νερό, τηλέφωνο. Τίποτα Απλά καθόταν μόνος του στην παραλία. Καθόταν οκλαδόν και φορούσε γυαλιά ηλίου. Ήταν 25 στα 26. Ήταν από το πρωί εκεί. Ήταν γαλήνιος, όπως είναι κάποιος πριν από μια κρίση πανικού. Ήταν και αυτός ο μαλάκας δίπλα όμως που από την ώρα που ήρθε με τη γυναίκα του, του τα ζάλισε. Όχι εγώ αυτό, όχι εγώ το άλλο και εμένα που με βλέπεις, εγώ, ΕΓΩ, γαμάω και δέρνω κλπ. Φυσικά όλα αυτά άρχισαν όταν η γυναίκα του μπήκε στη θάλασσα. Όταν ξαναβγήκε, ο τύπος ξαναγύρισε στη μούγκα του και στο ραδιοφωνάκι του να ψάχνει κάτι, τι, ούτε ο ίδιος δεν ήξερε.


«Της έσπασε τα δόντια με βία, εμείς εδώ μωρή θα σε φωνάζουμε Μαρία»

Χαμογελάκι. Θα μπορούσε να δουλεύει, θα μπορούσε να είναι στο στρατό, θα μπορούσε να είναι με τη γκόμενα για ψώνια, ή σε κάποια πορεία, ή σε κάποια ομιλία για την επανάσταση, ή για την ειρήνη, ή για την εξομάλυνση των ευρωπαϊκών σχέσεων, ή για την πείνα και τη δίψα στην Αφρική. Αλλά δεν ήταν. Ήταν στην παραλία και άκουγε αυτό που άκουγε.

Ο πλανήτης, ο κόσμος, το σύμπαν, είναι απλό, ΑΝ το απλοποιήσεις.

Αλλιώς τη γάμησες μάλλον.



Π.χ. : Ξυπνάς μια μέρα και λες: εγώ ο Σπύρος είμαι σε απόλυτη αφασία. Τι κάνω εδώ πέρα; Να κάνω έναν καφέ; Να κάνω το μαλάκα; Να κάνω τον κινέζο μέχρι να τελειώσει όλη αυτή η φάση; Ή να περιμένω απλά να νυχτώσει για να περιμένω ξανά την επόμενη μέρα;
Και κάποια στιγμή, χωρίς να το πολυκαταλάβεις και χωρίς να χύσεις πολύ ιδρώτα τα έχεις καταφέρει. Ξημερώνει η επόμενη μέρα. Όχι μόνο για σένα. Για όλους.

Κ.ο.κ.


Μπορείς να πετάς χαρταετό; Πέτα τον. Η πρώτη βασική αρχή είναι αυτή.


Παρακολουθείς μια ταινία και κάποια στιγμή λες: Για μια στιγμή! Τι κάνω εδώ πέρα; Εμένα δεν μου αρέσει αυτή η ταινία! Και λες στο κορίτσι από δίπλα: Λυπάμαι που δεν μπορέσαμε να τα βρούμε. Αντίο. Θα σε θυμάμαι.» Και φεύγεις από το σπίτι της, τηλεφωνείς στα παιδιά και βγαίνετε και πίνετε, τόσο, όσο χρειάζεται για να ξεχάσεις αυτά τα πράγματα. Αυτά τα πράγματα. Αυτά τα πράγματα που είναι σίγουρα διαφορετικά από τα άλλα που δεν ζήσαμε. Και μετά πάλι ξημερώνει.
Ώσπου μια μέρα έχεις βαρεθεί αυτή την κατάσταση και βρίσκεις μια άλλη γκόμενα. >Και εκεί που νόμιζες πως όλα πάνε καλά λες: Για μια στιγμή! Τι κάνω εγώ εδώ πέρα; Δεν μου αρέσει αυτή η κοπέλα! Και λες: Λυπάμαι που δεν μπορέσαμε να τα βρούμε. Το γούστο μας για τον κινηματογράφο είναι τόσο διαφορετικό.. Και πρέπει να ξέρεις πως για μένα είναι πολύ σημαντικός ο κινηματογράφος. Αντίο λοιπόν. Θα σε θυμάμαι.»

Και παίρνεις τηλέφωνο τα παιδιά και γίνεστε κουνούπια στο μεθύσι.

Και μετά πάλι ξημερώνει. Μια αράχνη παράγει 30 μέτρα μετάξι για τον ιστό της. Εμείς τη στο διάολο κάνουμε;

Με ποιόν να τα βάλεις πρώτα;
Με τον μπάρμαν που περιμένει να πιεις δεκατέσσερα ποτά για να σε κεράσει ένα σφηνάκι;
Με την γκόμενα πλάι σου στη μπάρα δεξιά, που σε βλέπει έτσι λιώμα και παρόλο που της φάνηκες ενδιαφέρον τύπος, από τα μισόλογα που της αράδιασες περί των σχέσεων, των πολιτικών, των κοινωνικών και των ψυχολογικών πραγμάτων που απασχόλησαν, απασχολούν και θα απασχολούν για πάντα την ανθρωπότητα, αλλά τελικά διαλέγει τον πιο μαλάκα του μαγαζιού για να πηδηχτεί;
Με τον μαλάκα από αριστερά, που σου έχει κάνει τα τρία δύο με τις ελληνοαντισημιτικοαρχαιολογοπαοκοθεωρείες του;

Βγαίνεις έξω, είναι σαν να μένεις μέσα, μόνο που δεν μυρίζεις τις κλανιές σου, και τα ποτά είναι ελαφρύτερα και η μουσική είναι χειρότερη και οι γκόμενες δεν είναι σαν αυτές που έχεις στον υπολογιστή σου και πληρώνεις κιόλας για όλα αυτά και ύστερα ταξί για σπίτι, μαλώνεις και με τον ταξιτζή και ξαναείσαι ακριβώς στο σημείο που άφησες τον εαυτό του πριν αποφασίσεις να βγεις έξω. Λίγο χειρότερος. Λίγο πιο μαλάκας.

Ανοίγεις μια μπύρα, βάζεις λίγη καλή μουσική και πάνω που αισθάνεσαι λίγο καλύτερα στέλνεις μήνυμα στην πρώην…

Ίσως δεν μας αξίζει και πολύ να ζούμε.
Ίσως και όχι.

Πχ. Πάντα φανταζόταν εκείνο το σπίτι με την αυλή σε κάποιο ξεχασμένο νησί, όπου θα έχει της ντοματούλες του, τα αγγουράκια του, τα ζαρζαβατικά του γενικώς, τα κουνελάκια του να χοροπηδάνε, τις κοτούλες του χαρούμενες να τρέχουν πέρα δώθε απαλλαγμένες από τα άγχη τους και τις τοξίνες τους, μία γυναίκα, αρκετά ωραία, αρκετά ανεκτική και με ωραίο, μοιραίο χαμόγελο, με τους μακρινούς γείτονες να τον συμπαθούν παρόλο που δεν τον καταλαβαίνουν, κάποια φάση να αρχίσει να καπνίζει πίπα τα κρύα βράδια του χειμώνα μπροστά στο τζάκι και να λέει ιστορίες σαν cult θείος σε όποιο μαλάκα φίλο του την πάτησε έτσι και έχει κληρονόμους σε τούτο τον περίεργο πλανήτη.

Έτσι ναι ρε φίλε.



Παραμεθόριος , Ιανουάριος , κάπου στη Χαλκιδική

Ocoai

Να ένα ακόμα album που άργησα να πάρω χαμπάρι!Μιλάω για το ντεμπούτο album των Ocoai με τίτλο "Breatherman". Oι Ocoai ανήκουν στον χώρο του sludge/post metal/post rock και οι επιρροές τους από μπάντες όπως οι Isis , Pelican , Mouth Of The Architect και Mono είναι εμφανείς. To "Breatherman" είναι αριστουργηματικό και προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όλους που αγαπούν την καλή sludge μουσική!


album tracklist :
1. O Bowen
2. Breatherman
3. Manifestant
4. Pour Rever
5. Babble
6. Lunoir
7. Liberer le Piano

Friday, January 23, 2009



σκίτσο της Μαρίας Ηλέκτρας Ζωγλοπίτου

Tuesday, January 20, 2009

The Sandman


*video by Rich Ragsdale*

(And a few words...)
A short film done in the style of a german expressionist silent film. It is meant to illustrate Freud's theory of "the uncanny" which is based on ETA Hoffmann's short story "the Sandman". It is a work in progress.

The music is both from public domain recordings of classical music on wax cylinders and some of my own music.
Originally it was created as a portion of a documentary feature on sex dolls and the men who love them. It was created to set up a section on the idea of THE UNCANNY.

The final version of this is currently making festival rounds right now, including the Short Film Corner in Cannes, and the Nashville international Film Festival

Basically it is the story of when a man loves an android.

Sunday, January 18, 2009

Everybody here is a cloud...

Everybody here is a cloud
And everybody here will evaporate
You came up from the ground
From a million little pieces, have you found where your place is?
Have you found where your place is?
Have you found where your place is?

You've been spending your time
Thinkin' about why you think so much
If there ever was a time
Now would be the time to see your time here is limited

Everybody here is a crowd
We all walk around with a million faces
Somebody turn the lights out
There's so much more to see in the darkest places
In the darkest places
In the darkest places

And everybody here is a cloud
And everybody here will evaporate
You came up off the ground
From a million little pieces, have you found where your place is?

(lyrics by Cloud Cult)

john the revelator

Saturday, January 17, 2009

Chromophobia

o πόλεμος των χρωμάτων...

Flash (is) Back: ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, Ο ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΟΣ ΛΑΟΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ



<<Οι αναίσθητοι με ρωτούν:
-γιατί δε γυρίζεται στην Ελλάδα;
Βεβαίως, τυγχάνω υποχρεωτικώς έλλην,
αλλά η χώρα μου με κουρελιάζει.
Δεν θα ‘θελα να ξαναπατήσω στην Αθήνα.
Και είπα στη γυναίκα μου:
-όταν ψοφήσω, εδώ στο Παρίσι,
να κάψεις το κουφάρι μου στο κρεματόριο
και να ρίξεις τις στάχτες μου στον υπόνομο.
Τέτοια είναι η διαθήκη μου>>

Δυο είδη ανθρώπων υπάρχουν σε αυτό το κόσμο που ζούμε: αυτοί που παθιάζονται με αυτό που κάνουν, γινόμενοι οι καλύτεροι στο είδος τους, και οι ‘’πονηροί’’ που πέφτουν σε επιπολαιότητες, δημιουργώντας ημιτελή αποτελέσματα. Ο Ηλίας Πετρόπουλος άνηκε στη πρώτη κατηγορία και ξεβράκωνε σε κάθε ευκαιρία τους ‘’παλιάτσους’’ της δεύτερης.
Αυτοεξόριστος στο Παρίσι εδώ και πολλά χρόνια ο Πετρόπουλος δούλευε με μια μανία που θα τη ζήλευαν χιλιάδες ανερχόμενοι ερευνητές. Και λέω ερευνητές διότι αυτό ήταν. Έπιανε ένα θέμα κι ασχολούταν μαζί του επί χρόνια. Εξαντλούσε κάθε δυνατή πηγή, περικυκλωνόταν από αμέτρητα λεξικά, ταξινομώντας τα πάντα στο κεφάλι του, σε απεριόριστες στοίβες χαρτιών και φακέλους που αργότερα ξεψείριζε με την ησυχία του. Τεράστιο αρχείο εικονογραφικού υλικού, άκρως απαραίτητο στα βιβλία του, λειτουργούσε πάντα ως αποδεικτικό στοιχείο σε αυτά που έγραφε. Κάτι σαν τα αποτυπώματα που άφησε ο δολοφόνος στο τόπο του εγκλήματος. Είναι λάτρης της αλήθειας και αυτή αναζητεί μέσα από τα κείμενα και βιβλία του χωρίς αοριστίες και τσαπατσουλιές. Και την αναζητεί προσεγμένα και με μεθοδικότητα, χωρίς να τον αφορά ο χρόνος ολοκλήρωσης. Γράφοντας απλά, με χιούμορ, κατανοητά, κάνοντας και τον πιο απλό αναγνώστη να κατανοήσει το θέμα του. Όσο για τα θέματα του; Το περιθώριο. Κι όταν λέμε περιθώριο δεν εννοούμε τους σύγχρονους ψευτόμαγκες και φλόρους, όπως συνήθιζε να αποκαλεί τη σημερινή νεολαία, αλλά τους καπανταήδες και μαχαιροβγάλτες, τους χαρακίριδες και πάνω απ’ όλα τους παλιούς ρεμπέτες που ήταν και το αγαπημένο του θέμα. Ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που έγραψε τόσο πολύ γι’ αυτό το πολιτισμικό κεφάλαιο της χώρας μας. Μιας χώρας που τον κυνήγησε, τον φυλάκισε τον δίκασε, τον κούρασε. Μιας χώρας που ως συνήθως τρώει τα ‘’απροσάρμοστα’’ παιδιά της. Και ο Πετρόπουλος ήταν ένα από αυτά. Αναρχικός, άθεος, ασυμβίβαστος, υβριστικός, αντίθετος με την επίσημη λαογραφία των πανεπιστημιακών. Ο ίδιος είχε πει πως δε θα ήθελε με τίποτα να ξαναφάει την Ελλάδα στη μάπα του. Κι αυτό έκανε, ποτέ δε ξαναπάτησε το πόδι του στη ψωροκώσταινα.     Πέρα όμως από λαογράφος, λεξικογράφος κ.τ.λ, ο Πετρόπουλος υπήρξε και ποιητής. Αυτό βέβαια φαίνεται και μέσα στα βιβλία του όπου ο λόγος του κυλάει ωσάν πρόστυχου κληρωτού των λέξεων. Στα ποιήματά του διακρίνεις το θάνατο και τον έρωτα, πανταχού παρόντες. Στα κείμενα του γράφει σχεδόν σα το τελευταίο άνθρωπο πάνω στη γη. Γίνεσαι ένα με την αγωνιά του να μάθεις και να εμπλακείς στο μίτο που ξετυλίγεται σελίδα με τη σελίδα. Το θράσος του είναι απερίγραπτο και οι ακαδημαϊκοί είναι γι’ αυτόν στοχαστές που δεν ονειρεύονται ποτέ. Πόσες φορές άλλωστε, όπως είπαμε δεν τον κυνήγησαν ποινικά για τα προκλητικά του κείμενα που εναντιώνονταν μ’ εκείνα των χαρτογιακάδων. Ο Πετρόπουλος όμως δε μασάει. Συνεχίζει να είναι αθυρόστομος και αληθινός μάγκας. Πριν κυκλοφορήσει τον περιβόητο ‘’Κουραδοκόφτη’’, στη στήλη που έγραφε στη Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, προειδοποιεί: ‘’ Είναι αυτονόητο πως οι λεξικογράφοι που εδημοσίευσαν λίστες με φλοράδικες λέξεις, απέφυγαν επιμελώς τις αθυροστομίες. Η λέξη κουραδοκόφτης τυπώνεται εδώ για πρώτη φορά. Συνεπώς σύμφωνα με το νόμο, έχω τις σχετικές ποινικές ευθύνες, καθότι τυγχάνω πλέον ιδιοκτήτης της λέξης’’. Πιο πάνω στο κείμενό του ο Πετρόπουλος για πολλοστή φορά στην έγγραφη ζωή του ξεγυμνώνει και πάλι τους λεξικογράφους. ‘’ Οι μικρές λίστες που προανέφερα περιέχουν μόνο 40 μέχρι 150 λέξεις, όπερ αποδεικνύει την οκνηρία των δαιμόνιων λεξικογράφων μας. Οι ίδιοι λεξικογράφοι ισχυρίζονται ότι τα Φλοράδικα βασίζονται κυρίως στα αγγλικά. Αυτό το λένε επειδή ο ασήμαντος αριθμός των λέξεων που κατέγραψαν δεν τους επιτρέπει να προβούν σε σοβαρές στατιστικές. Έχω συγκεντρώσει ως τώρα κάπου 7000 λέξεις της Γλώσσας των Νέων. Και έχω διαπιστώσει μέσα στα Φλοράδικα, μιαν ισχυρότατη παρουσία της κλασικής μας αργκό που οι ερασιτέχνες λεξικογράφοι αγνοούν’’. 
Είναι φανερό πως αυτό το τέρας μνήμης κι έρευνας ήταν ο χειρότερος εφιάλτης όλων των λεξικογράφων της χώρας μας, (βλ. Μπαμπινιώτης, Ζώης, κ.α.). Οτιδήποτε δοτό γι’ αυτόν, ήταν και παράλογο. Δε πίστευε σε κανένα θεσμό, (θρησκεία, στρατό, πολιτικές παρατάξεις), κι όλα βρίσκονταν υπό αμφισβήτηση στο κεφάλι του. Ολάκερες νύχτες, ακούγοντας τζαζ και τα αγαπημένα του ρεμπέτικα, μέσα στη κάμαρα του, στο πολύβωο Παρίσι που λέει και ο Ουράνης σ’ ένα ποίημα του, περικυκλωμένος από ανείπωτες αλήθειες για το κόσμο του περιθωρίου, για τα πράγματα που στις μέρες μας πια έχουν τα περισσότερα σκαρτέψει, μπουρδέλα, μάγκες, το τραγούδι, το αυθεντικό, ο Πετρόπουλος με τ’ ‘’αρχίδια’’ του πάνω στα χαρτιά γίνεται ο νονός όλων αυτών, μαθαίνοντας σε μας τους νέους ένα κόσμο που δε ζήσαμε κι ούτε πρόκειται να βιώσουμε. Σε μια συνέντευξη του είχε πει: ‘’Γράφω για τους νέους και απευθύνομαι στους νέους. Το κοινό μου ήταν, είναι και ελπίζω ότι θα είναι πάντα νέοι’’. 
Η εργογραφία του Πετρόπουλου μετριέται στα περίπου 80 βιβλία. Ανάμεσα τους συναντούμε ποιητικές συλλογές του (Ποιήματα 1968-1974 & 1982-1991), βιβλίο με κολάζ δικά του (Κυρίως Αυτό), και προσωπικά του κείμενα (Επιστολαί Προς Μνηστήν). Είναι γνωστό το ότι αναλάμβανε την επιμέλεια των βιβλίων του από την αρχή ως το τέλος. Τρανό παράδειγμα το (Ελύτης- Μόραλης-Τσαρούχης) όπου μας παραδίδει ένα βιβλίο κυριολεκτικά στο χέρι. Όλα τα κείμενα είναι χειρόγραφα κι επενδυμένα με δικά του σκίτσα, κάτι που έκανε σχεδόν σε όλα του τα βιβλία, προσπαθώντας να απεικονίσει ένα πράγμα ή ένα μέρος. Από τις μεγάλες, άλλωστε αγάπες του Πετρόπουλου ήταν η ζωγραφική και τα κολάζ. Τραβούσε μόνος του φωτογραφίες και μετέπειτα επεμβαίνει πάνω σε αυτές με το δικό του ξεχωριστό τρόπο. Στα εξώφυλλα των έργων του συναντούμε εικαστικές παρεμβάσεις φίλων του καλλιτεχνών όπως, Ακριθάκης, Φασιανός, Τσόκλης, κ.α. Διάλεγε επίσης τις διαστάσεις των βιβλίων του, το χαρτί και όλα τα συναφή τυπογραφικά που ακολουθούνται για την ολοκλήρωση ενός βιβλίου. Είπαμε πως ήταν τελειομανής με τα πράγματα που καταπιανόταν κι αυτό φαίνεται στην αρτιότητα που παρακολουθούμε στα έργα του. Έργα τέχνης θα τα αποκαλούσα.
‘’Γνώρισα’’ το Πετρόπουλο πριν κάμποσα χρόνια όταν κάποιος φίλος μου είχε δώσει ένα μικρό βιβλιαράκι με το τίτλο ‘’Πτώματα, Πτώματα, Πτώματα’’. Μιλούσε για την εποχή του 40 στην Ελλάδα και όλες τις δολοφονίες που έκαναν οι τότε οργανώσεις στους ανταρτοπόλεμους, πετώντας τα πτώματα είτε σε πηγάδια, είτε σε χαράδρες είτε σε ομαδικούς τάφους με λιγοστό χώμα σκεπασμένο από πάνω τους. Ένα βιβλίο που καθώς το διάβασα ανακάλυψα πως η χώρα που ζούμε είναι ένα τεράστιο νεκροταφείο. Σε κάθε γωνιά της και όπου να σκάψεις υπάρχει κι ένα ανθρώπινο κουφάρι. Πρέπει να πω πως σοκαρίστηκα από τις ιστορίες, και το γράψιμο του Πετρόπουλου ήταν τόσο άμεσο που σε έβαζε μέσα στο κυκεώνα της τότε αποχής. Αργότερα συνάντησα το συγγραφέα μέσα από εφημερίδες που διάβαζα τα άρθρα του και σιγά σιγά αγόραζα τα βιβλία του ένα, ένα, μπαίνοντας σε ένα κόσμο που μέχρι τότε μου ήταν άγνωστος. Το θέμα με το Πετρόπουλο είναι πως και να μην σε αφορούν τα ζητήματα με τα οποία καταπιάνεται δε γίνεται με τίποτα να περάσει απαρατήρητος. Θα μπεις στο κόσμο της έρευνας του θαυμάζοντάς τον και στο τέλος θα τον χειροκροτήσεις.
Την Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2003 , 11:10 ώρα Παρισιού κι αφού τον διέλυσε ο καρκίνος, ο Ηλίας Πετρόπουλος τράβηξε για να βρει τους φίλους του τους ρεμπέτες, τους χασικλήδες, τους τεμπέληδες κι όλους αυτούς του ‘’άγιους’’ που ήταν όμως ότι πιο αυθεντικό για εκείνον. Ευτυχώς που άφησε μια αράδα γραμμές για να μαθαίνει στους νεώτερους και να βάζει τα γυαλιά σους πρεσβύτερους για το ποια ήταν τα ακόλαστα σονέτα αυτού του τόπου. Αυτός ήταν ο Ηλίας Πετρόπουλος.
  Η εργογραφία του Ηλία Πετρόπουλου:
• Μικρά κείμενα 1949-1979
• Ρεμπέτικα τραγούδια (1979)
• Της φυλακής (1980)
• Θεσσαλονίκη: Η πυρκαγιά του’17 (1980)
• Ρεμπετολογία (1990)
• Τα μικρά ρεμπέτικα (1990)
• Πτώματα, πτώματα, πτώματα... (1990)
• Ο τούρκικος καφές εν Ελλάδι (1990)
• Ο μύσταξ (1990)
• Εγχειρίδιον του καλού κλέφτη (1990)
• Το άγιο χασισάκι (1991)
• Ψειρολογία (1991)
• Το μπουρδέλο (1991)
• Topor – τέσσερις εποχές (1991)
• Η μυθολογία του Βερολίνου (1991)
• Ποιήματα 1968-1974 & 1982-1991 (1993)
• Ποτέ και τίποτα (1993)
• Η εθνική φασουλάδα και η ομελέτα (1993)
• Η φουστανέλα (1993)
• Καλιαρντά (1993)
• Τα σίδερα – Η λάσπη – Τα μπαστούνια (1994)
• Το ταντούρι και το μαγκάλι (1994)
• Κυρίως αυτό (κολάζ) (1994)
• Η ονοματοθεσία οδών και πλατειών (1995)
• Καρέκλες και σκαμνιά (1995)
• Υπόκοσμος και καραγκιόζης (1996)
• Το παράθυρο στην Ελλάδα (άλμπουμ) (1996)
• Άρθρα στην Ελευθεροτυπία (1996)
• Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης (1998)
• Τέσσερις ζωγράφοι (1999)
• Η ιστορία της καπότας (1999)
• Περίπτερα, αυτοκίνητα, κλουβιά 
• Η τραγιάσκα (2000)
• Καπανταήδες και μαχαιροβγάλτες (2001)
• Παροιμίες του υποκόσμου (2002)
• Ο Κουραδοκόφτης 2002)
• Αρετίνου, ακόλαστα σονέτα
• Ιωάννου Αποκάλυψις
• Τσόκλης Παλιά Σαλονίκη
• Ελληνικές σιδεριές
• Ελύτης Μόραλης Τσαρούχης
• Δώδεκα τραγουδάκια από την Παλατινή Ανθολογία
• Επιστολαί προς μνηστήν
           
Γιάννης Ζελιαναίος   

Friday, January 16, 2009

Zu

Για τους Ιταλούς Zu τι να πει κανείς;Πρέπει να τους ακούσεις για να δεις τι πάει να πει παράνοια!Μετά από αρκετά χρόνια στην δισκογραφία (από το 1999) και μετά το τελευταίο τους ολοκληρωμένο album το 2007 με τίτλο " Identification with the Enemy: A Key to theUnderworld" επέστρεψαν με νέο album (το ένατο αν δεν κάνω λάθος) με τίτλο "Carboniferous" που κυκλοφορεί από την Ipecac του Mike Patton.
Θέλετε
noise; Math; No-wave; Punk; Jazz; Θέλετε τον Patton; Θέλετε τον King Buzzo των Melvins;...Τότε βρίσκεστε μπροστά στο κατάλληλο album!

Telefon Tel Aviv

Μεγάλο κομμάτι στον χώρο της idm/electronica αποτελούν οι Telefon Tel Aviv. Φέτος και μετά από 5 χρόνια απουσίας (εξαιρείται το "Remixes Compiled" που δεν αποτελεί κανονική κυκλοφορία) επιστρέφουν με νέο album με τίτλο "Immolate Yourself". Τι να πω άλλο για τους Telefon Tel Aviv; Το έχουν πει ήδη μόνοι τους μέσα από την μουσική τους!


Πάρτε μια γεύση...

Telefon Tel Aviv - Immolate Yourself (Trailer 2) from joshua eustis on Vimeo.

Disaffected.

Photobucket
Anything can happen in life
Especially nothing, mainly nothing
Once you know that, you're fine
Once you know that, you can retire
Set your clock by your heart
Work's overrated and it will kill you
Finish nothing you start
And start nothing you think you'll continue.
I'm disaffected now
I'm disaffected now.
Photobucket
And to this model i've kept
I surface at 3 in the clothes that i slept in
And though i'm drowning in debt
I'm richer through all the things i'm rejecting
And in a rare, certain light
I have a strange charm, i think you'd like me
And the rain brings me out
The rain makes me happy.

I'm disaffected now.




:)

Sunday, January 11, 2009

Snowman

Η έκπληξη ήρθε από την Αυστραλία με το δεύτερο full-length album των Snowman! Το album ονομάζεται "The Horse,The Rat And The Swan" και κυκλοφορεί από την Dot Dash. Βέβαια το album είναι περσινό αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία!Η μουσική τους όπως την περιγράφουν και οι ίδιοι είναι ένα μείγμα psychedelic punk-rockabilly (μην σας τρομάζει αυτό!) που συναντά υπνωτικούς ρυθμούς!Με πολύ ένταση θα πρόσθετα εγώ!Εξαιρετικό album!!!

Ανασχηματισμός by Pitsirikos


-Ρε σεις, κόψτε ένα μαλάκα που έβαλε στη θέση μου!

satan and god



Diego Armando Maradona

Saturday, January 10, 2009

Thursday, January 8, 2009

Βαλς με τον Μπασίρ



Το «Βαλς με τον Μπασίρ» είναι ένα φιλμ κόμικς που πηγαίνει την τέχνη του ανιμέισον ένα επίπεδο μπροστά. Αποτελεί ίσως την πρώτη αμιγώς πολιτική ταινία κινουμένων σχεδίων και η προβολή της στην Ελλάδα είναι τραγικά επίκαιρη, μια και συμπίπτει με τα φρικτά γεγονότα στη Γάζα, που έστειλαν το παλαιστινιακό ζήτημα δεκαετίες πίσω.

Το συγκεκριμένο φιλμ, όμως, μιλεί για τις σφαγές στη Σάμπρα και στη Χατίλα κατά τον πόλεμο του Λιβάνου το 1982, όταν οι ισραηλινές δυνάμεις επέτρεψαν σε Χριστιανούς φαλαγγίτες να μπουν σε παλαιστινιακά στρατόπεδα προσφυγών και να σφαγιάσουν γυναικόπαιδα και γέρους.
Αυθεντικό βιντεοσκοπημένο υλικό έχει μεταφερθεί ψηφιακά σε έναν παράξενο ονειρικό χώρο, όπου μέσα από την τεχνοτροπία rotoscope, η πραγματικότητα λειώνει ανάμεσα στις δύο και τις τρεις διαστάσεις. Το φιλμ είναι και ένα είδος docudrama, μια και ακολουθεί ημερολογιακή αφήγηση πάνω σε δραματοποιημένο αρχειακό υλικό. Η δραματουργία, η πλανοθεσία, το ονειρικό και το αντεργκράουντ στοιχείο καθώς και η εξαιρετική μουσική συνδυάζονται μοναδικά σε μια πρωτότυπη σύνθεση, που καταλήγει σε μια συγκλονιστική μείξη της πραγματικότητας (μέσω αληθινών σκηνών) με το ανιμέισον.
Την ιστορία διηγείται ο ίδιος ο σκηνοθέτης, ο Ισραηλινός Αρι Φόλμαν και αφορά δικές του εμπειρίες. Μια ταινία-μνημονικό τριπ, μια «Αποκάλυψη τώρα» του 21ου αιώνα σε κινούμενα σχέδια. Ενα παράδοξο ποίημα που μιλάει για την άρρωστη κοινωνία και τη φρίκη που παράγει.
Για να δούμε αν σε κάποια χρόνια θα υπάρξει κάτι αντίστοιχο για τη σημερινή σφαγή στη Γάζα...
Αλέξης Σταμάτης, συγγραφέας

Zeitgeist addendum

History of the internet


History of the Internet from PICOL on Vimeo.

“History of the Internet” is an animated documentary explaining the inventions from time-sharing to filesharing, from Arpanet to Internet.

Paramore

Ten Kens

Κάθε χρόνο τα ίδια...Πάντα σε κάθε τέλος της χρονιάς πετυχαίνεις ένα album που σε κάνει να ξεχνάς ότι έχεις ακούσει μέχρι τώρα όλο τον χρόνο!Έτσι και οι Ten Kens με το ομώνυμο album τους!Η τετραμελής αυτή μπάντα μας έρχεται από τον Καναδά και το ντεμπούτο της album κυκλοφορεί από την FatCat.

Τι θ'ακούσετε :
Κιθάρες γεμάτες συναίσθημα και "διαστροφή",φωνητικά που πρώτα σε μεθούν και μετά σε υπνωτίζουν...Ένας τόσο ποικιλόμορφος δίσκος που νομίζεις ότι ακούς διαφορετικές μπάντες!Το αποτέλεσμα όμως παραμένει ένα!Ένα αριστούργημα (χωρίς να λέω μεγάλα λόγια) που πρέπει όλοι να αποκτήσουν!


Πάρτε μια γεύση...

(Ten Kens - Spanish Fly)


(Ten Kens - BearFight)

Our violence is closer to art...

Our love is the love of the loveless...
And our violence is closer to art...

Wednesday, January 7, 2009

Sonic Slaughterhouse presents: Οι Lighting Bolt και τα guerilla gigs




Τους Aμερικανούς Lighting Bolt μου τους είχε συστήσει ενας πειραγμένος Ιρλανδός συμφοιτητής μου πρήν 4 χρόνια περίπου. Μου δάνεισε το 3o στουντιακό άλμπουμ τους Wonderful Rainbow και λίγο η πολύ (μάλλον πολύ θα έλεγα για να είμαι ειλικρηνής) δυσκολέυτικα να πιστέψω πώς άτομα που πάραγουν τέτοιου είδους ήχους μπορούν να θεώρουν τους ευατούς τους μουσικούς.

Πρήν δυο μήνες με πέτυχαν στις Βρυξέλες -και λέω με πέτυχαν γιατί κάθε άλλο παρά να πάω να τους δώ ήθελα. Ηταν κάπιοι φίλοι μου που με περίμεναν στο ReCycleArt εκεί δηλαδή όπου τύχαινε να παίζουν κι εκείνοι την ίδια βραδιά. Ήταν η πρώτη συναυλία που παρολίγο να μου κοστίσει -εκτος των 15 ευρό για την είσοδο- μία σχέση 4 χρόνων και το ενδεχόμενο να μείνω κουφός για το υπόλοιπο της ζωής μου...

Ξεχαστε οποιαδιποτε συναυλιακη εννοια εχετε κατα νου. Οι Lighting Bolt εχουν καταφερει να τις αποδομησουν ολες και να κρατισουν μονο ενα βασικο συστατικο: την άμεση επικοινωνια / επαφή με το κοινο. Και με κέρδισαν και μόνο από αυτή τους την προσέγγιση επι του θέματος. Το ντουέτο (μπασοκηθαρίστας / ντράμερ) δεν παίζει πότε πάνω σε stage αλλά αποκλειστικά και μόνο (ανά)μέσα στο κοινό που χτυπιόνταν αλύπητα και ασταμάτητα καθόλη τη διάρκεια της σύντομης συναυλίας τους - αυτο λοίπον το setting είναι ο ορισμός τών guerilla gigs*. Και δικαιολογω απολύτως το διάρκειας 45 λεπτών σέτ τους. Το δικαιολογώ γιατί απλούστατα το να δημιουργείς ενα συνεχωμενο χειμαρο τερατόμορφης μουσικης εξαρσης -πώς μού ήρθε αύτο τώρα;- απαιτεί φυσική κατάσταση μαραθονοδρόμου -αυτή είναι έμπνευση. Το γεγονός οτι βρίσκεσαι μέσα στην μουσική τούς σε παρασέρνει με το έτσι θέλω τους σε ένα ακουστικό συνοθύλευμα που δεν έχει όμοιο του και ας προσπαθούν πολλοί να εντάξουν τη μουσική τους στο Noise Rock...



Προτείνω χαλαρά λοίπον -τρόπος του λέγειν- το Wonderful Rainbow. Ιδίαιτερα δε αν έχετε ενοχλητίκους γέιτονες και θέλετε να τούς τη σπάσετε ή περιμένετε γιά εξώδικο ούτος η άλλως ή ψάχνετε δικαίολογία να τα χαλάσετε με τη γκόμενο/α σας.

*Lightning Bolt are known for their so-called "guerrilla gigs", preferring to play on the floor of the venue rather than the stage, creating a tight circle of spectators around the band. They have also been known to start playing only a few seconds after the opening band finishes, often taking the audience by surprise.They have also staged concerts in kitchens, on sidewalks, and in parking lots.