Στα καρτούν πέφτεις
μόνο όταν καταλάβεις πως είσαι στο αέρα
μα
κάπως έτσι συμβαίνει
στα αλήθεια
ψάχνω να βρω μια δικαιολογία
για το γεγονός
πως
καταφέρνω
να μπαίνω πάντα στην λούμπα
και να μην μπορώ να φωνάξω βοήθεια όταν τη χρειάζομαι.
Τι ναυάγιο είναι αυτό, που δεν προλαβαίνουμε πια
να βρέξουμε τα πόδια μας.
Απλά πνιγόμαστε.
Χωρίς πολλά, πολλά, χωρίς τελετές,
Κολλημένοι σε ένα αιώνιο rewind
χωρίς να θέλεις χειροκρότημα
αλλά
ούτε και δημόσιο λιθοβολισμό..
Να γλιτώσω από την επιπλοκή των ενοχών
Να ακροβατήσω στο όνειρό μου
Να πεθάνω ξέροντας πως
τα πράγματα που σε κρατάνε στη ζωή
είναι απλά τεχνάσματα και αλυσίδες σκέψης
Καμία σκέψη δεν είναι πια ελεύθερη
τίποτα πια δεν είναι όμορφο.
Δεν μπορώ να πάρω πίσω τον έφηβο που ξόδεψα πέρα δώθε
Δεν μπορώ να κάνω τίποτε πια.
Εκτός απ' το να κοιτάω το Χάος να παίρνει μορφή.
Κωστής Αργυριάδης
No comments:
Post a Comment