Wednesday, September 3, 2008

κοιτάζω το τραπέζι μέχρι να λιώσει

Στα καρτούν πέφτεις
μόνο όταν καταλάβεις πως είσαι στο αέρα
μα
κάπως έτσι συμβαίνει
στα αλήθεια

ψάχνω να βρω μια δικαιολογία
για το γεγονός
πως
καταφέρνω
να μπαίνω πάντα στην λούμπα
και να μην μπορώ να φωνάξω βοήθεια όταν τη χρειάζομαι.

Τι ναυάγιο είναι αυτό, που δεν προλαβαίνουμε πια
να βρέξουμε τα πόδια μας.

Απλά πνιγόμαστε.

Χωρίς πολλά, πολλά, χωρίς τελετές,

Κολλημένοι σε ένα αιώνιο rewind
χωρίς να θέλεις χειροκρότημα
αλλά
ούτε και δημόσιο λιθοβολισμό..


Να γλιτώσω από την επιπλοκή των ενοχών
Να ακροβατήσω στο όνειρό μου

Να πεθάνω ξέροντας πως
τα πράγματα που σε κρατάνε στη ζωή
είναι απλά τεχνάσματα και αλυσίδες σκέψης

Καμία σκέψη δεν είναι πια ελεύθερη
τίποτα πια δεν είναι όμορφο.

Δεν μπορώ να πάρω πίσω τον έφηβο που ξόδεψα πέρα δώθε

Δεν μπορώ να κάνω τίποτε πια.


Εκτός απ' το να κοιτάω το Χάος να παίρνει μορφή.




Κωστής Αργυριάδης

No comments: