Thursday, September 4, 2008

...σε ένα μπαρ στη Ξάνθη

“ τι λογής θάνατος είναι αυτός όπου είμαστε για πάντα μόνοι, όπου ο έρωτας δε μας δείχνει ποτέ τον δρόμο;”
Αναρωτιόταν ο Αρτώ.

Τι σκατά θάνατος είναι αυτός;
Θάνατος από τι;
Ποιος είναι ο θάνατος μετά από τόσες νύχτες;

Νύχτες που δεν τις έκοβες ούτε με μαχαίρι,
νύχτες που θα μπορούσες από το ζουμί τους να πισσώσεις όλη την Εγνατία δυο χέρια,
νύχτες που μας έπαιρνε ο διάολος,
νύχτες με το φεγγάρι στην εντατική,
πνιγμένες στο σκοτάδι,
οι φλέβες να έχουν σκάσει,
να τρεκλίζεις απ’ το ποτό και η υστερία να σου χαϊδεύει τον ωμό
νύχτες που οι καρδιές μας ήταν μετεωρίτες,
νύχτες που έσταζαν παράνοια,
νύχτες που οι μπάρες γέμιζαν με τρελούς σαν τον Σπύρο,
απελπισμένους,
πρώην ήρωες,
πρώην Εξοργισμένους,
πια άγριους ,
μόνοι άγριοι, κανίβαλοι,
λες και ο χρόνος τους ξύρισε το βλέμμα,
καταραμένοι τύποι που βουτηγμένη στην απόγνωση
έψαχναν χολεμένοι στο πάτωμα του μπαρ για λίγη αγάπη.

Λίγη ακόμα αγάπη.

1 comment:

Yannis K. said...

Πολύ ωραίο φιλε.
Με πηρε απ΄τα μαλλια και με σηκωσε στον αερα.