December 12th, 2008
Οι μόνοι που δικαιολογώ και υποστηρίζω πλήρως είναι τα πιτσιρίκια, γιατί αυτά από τη μεριά τους υφίστανται τρελή κακομεταχείριση από τη μπατσοκρατία. Πάει κάπως έτσι: βλέπει η γριά στην τηλεόραση για τα εγκλήματα, ακούει γύρω της ξένες γλώσσες, υψώνονται κτίρια, την προσπερνούν αυτοκίνητα, περίεργες μουσικές και μυρωδιές παντού, κλέψανε την κυρα-Τασία, φοβάται. Και επειδή φοβάται, ζητάει περισσότερη και σκληρότερη μπατσοκρατία. Την οποία λούζονται τα πιτσιρίκια (μαζί με άλλα target groups όπως οι αλλοδαποί) σε αρκετά δυσανάλογο βαθμό. Λόγω τάσης για μικρομαλακίες, λόγω περίεργης εμφάνισης, λόγω όλων εκείνων πάνω τους που φοβίζουν τη (συμβολική btw) γριά. Οπότε κάποτε έρχεται η στιγμή που ξεκινάει ένα “ε όχι ρε πούστη μου”. Πρέπει να έχετε υπάρξει 15-25 σχετικά πρόσφατα για να το καταλάβετε. Τα κόμματα της Αριστεράς είναι το ένα 80 χρονών και το άλλο κρύβει την ηλικία του, όχι 15-25, γι’ αυτό και προσπάθησαν (λίγο-πολύ μάταια) να εντάξουν τα γεγονότα στα ξύλινα συμβολικά τους συστήματα. Το ίδιο και διάφοροι σχολιαστές. Συνήθως με αξιοθρήνητο τρόπο.
Τι ρόλο παίζει όμως τελικά η μπατσοκρατία;
Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι η οργανωμένη κρατική βία είναι η κόλλα που κρατάει την κοινωνία ενωμένη και διατηρεί την έννομη τάξη. Σε φάση άμα δεν υπήρχει η απειλή του μπάτσου που θα σε λιανίσει, τίποτα δε σε εμποδίζει να αρχίσεις να συμπεριφέρεσαι σαν ούνος, κλέβοντας, καταστρέφοντας και βιάζοντας (ή, αναλόγως των πολιτικών σου πεποιθήσεων, τίποτα δε σε εμποδίζει να αρχίσεις να συμπεριφέρεσαι σαν άνθρωπος αντί σαν εκμεταλλευτής/εκμεταλλευόμενος). Δηλαδή Κοινωνία - οργανωμένη βία = ζούγκλα ή κοινωνία - οργανωμένη βία = ουτοπία. Πάγκοινη διαπίστωση: κοινωνία - οργανωμένη βία = κάτι τρομερά διαφορετικό από την κοινωνία όπως την ξέρουμε.
Αυτή η διαπίστωση ανήκει στην κατηγορία διαπιστώσεων για τις οποίες η επιστημονική ονομασία είναι “ψέματα για παιδιά”. Δηλαδή είναι μια στρογγυλεμένη και απλοϊκή εκδοχή της πραγματικότητας που έχει σίγουρα την αξία της όταν βρισκόμαστε στο πρώτο στάδιο του να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε τι σκατά συμβαίνει, αλλά δεν είναι να την παίρνουμε και πολύ τοις μετρητοίς. Είναι, για να το πούμε απλά, η μισή αλήθεια.
Η άλλη μισή αλήθεια είναι ότι η έννομη τάξη διατηρείται κυρίως από την συνειδητή υπακοή. Φανταστείτε ότι βαράει τους ανθρώπους ένας ιός του αντικομφορμισμού, που αφαιρεί όλα τα “πρέπει” και τα “δεν πρέπει” από τον εγκέφαλό τους, με αποτέλεσμα να αρχίσουν όλοι να κάνουν σαν κανίβαλοι. Εκατομμύρια άτομα να σπάζουν, να κλέβουν, να βιάζουν, να σκοτώνουν, να καίνε κατά βούληση. Στις γειτονιές, στο κέντρο, στα χωράφια, παντού. Τι θα κάνουν οι μονάδες της οργανωμένης καταστολής απέναντι σε κάτι τέτοιο; Μα φυσικά θα λιανιστούν εντός δευτερολέπτων. Άσε που κι αυτοί υπακούν συνειδητά στο ρόλο τους, και γι’ αυτό και μόνο υπάρχει περίπτωση να ασχοληθούν. Αν τους χτυπήσει κι αυτούς ο ιός του αντικομφορμισμού, πάει ο ρόλος τους. Η “Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών” είναι ένα έργο που αποδίδει τέλεια το είδος του υποθετικού φαινομένου στο οποίο αναφέρομαι: πλήρης κατάρρευση των δομών μιας κοινωνίας, επειδή οι μονάδες παύουν να υπακούν στους ρόλους τους.
Κάπως λιγότερο υποθετικά, αν ένας στους 100 αποφασίσει να γράψει όλα τα πρέπει και τα δεν πρέπει στ’ αρχίδια του, αμέσως-αμέσως οι μπάτσοι μειονεκτούν αριθμητικά 1:2. Ακόμα και αν ένας στους 1000 το αποφασίσει τό το πράγμα, έχουμε μια πολύ δύσκολα διαχειρίσιμη κατάσταση, όπως διαπιστώσαμε αυτές τις μέρες στις περισσότερες μεγάλες πόλεις της χώρας.
Βλέπουμε λοιπόν ότι αυτό που παρουσιάζεται σαν τάξη πραγμάτων με την ισχύ σχεδόν φυσικού νόμου, στην πραγματικότητα είναι εκατομμύρια άτομα που συμφωνούν να συμπεριφέρονται τον περισσότερο καιρό φυσιολογικά (sic). Ένα σύστημα ασύλληπτης πολυπλοκότητας που ισορροπεί περισσότερο ή λιγότερο ασταθώς σε όλα τα επίπεδα. Επειδή σχεδόν όλοι πιστεύουν ότι πρέπει να συμπεριφέρονται σύμφωνα με τους κανόνες στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων. Αυτή η συνιστώσα της τάξης πραγμάτων εξασφαλίζεται με το βρίσκουν σχεδόν όλοι τους κανόνες λίγο-πολύ λογικούς, άσχετα αν σε μερικές περιπτώσεις (ελάχιστες συγκριτικά, ακόμα και για αδίστακτους εγκληματίες) η υποκειμενική αντίληψη του συμφέροντος αποκλίνει τόσο πολύ από τους κανόνες που είναι αδύνατον να μην την ακολουθήσεις.
Για αυτές τις λίγες περιπτώσεις υπάρχουν οι μπάτσοι. Για να αντιμετωπίζουν το 0.01% του τι θα συνέβαινε αν όλοι σταματούσαν 100% να παίζουν με τους κανόνες.
Δηλαδή δεν είναι κοινωνία = μπατσοκρατία - ζούγκλα. Είναι κοινωνία = μπατσοκρατία + ευσυνειδησία - ζούγκλα. Ισοδύναμα, μπατσοκρατία = - ευσυνειδησία + κοινωνία + ζούγκλα. Αυτό το κάπως πιο πολύπλοκο μοντέλο, μας λέει ότι μπατσοκρατία και ευσυνειδησία δρουν αντιδιαμετρικά.
Κοινώς, το να τα γαμάνε όλα οι μπάτσοι είναι ένδειξη ότι πάρα πολύς κόσμος τα γαμάει επίσης όλα. Γι’ αυτό και είναι πάρα πολύ σοβαρό όταν οι μπάτσοι τα γαμάνε όλα.
Αλλά ο κόσμος είναι τόσο αφιονισμένος που χρειάζεται να καεί το ηλίθιο χριστουγεννιάτικο δέντρο στη μέση του Συντάγματος μαζί με ένα κάρο μαγαζιά για να υποψιαστεί ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Και ακόμα και τότε, τείνει συχνά να θεωρεί ότι η λύση είναι περισσότερη μπατσοκρατία, σκληρότερη μπατσοκρατία, πιο αδυσώπητη μπατσοκρατία. Ανεπίδεκτοι.
Δικαιολογήστε το θυμό μου. Δεν υποτιμώ το shock value των καταστροφών, αλλά αν τέλος πάντων πρέπει να το δούμε οικονομικά, είναι 3% των ανταλλαγών στο Βατοπέδι. 1% του κόστους των περυσινών πυρκαγιών. 0.5% του ετήσιου κόστους της γραφειοκρατίας. 0.0625% της εκτιμώμενης ετήσιας μαύρης οικονομίας μας. Επειδή αυτά τα πράγματα (τα οποία αναφέρθηκαν εντελώς ενδεικτικά) δε σκάνε με τόσο θεαματικό τρόπο, δε σημαίνει ότι δεν εχουν καταστροφική δύναμη.
Είναι πολύ ωραία όταν χωρίζεις τον κόσμο σε καλούς και κακούς και φαντασιώνεσαι ότι εξουδετερώνοντας ή έστω περιορίζοντας ή έστω (αν είμαστε τρελή μειοψηφία) εκνευρίζοντας τους κακούς, Εμείς οι Καλοί θα την περνάμε κοτσάνι. Καμιά φορά είναι και σωστό. Αλλά όχι σε τόσο πολύπλοκα συστήματα όσο οι ανθρώπινες κοινωνίες των εκατομμυρίων.
Υστερόγραφο:
Το ποστ αυτό ξεκίνησε το Σάββατο εντελώς διαφορετικό. Κάθε μέρα το έσβηνα και το ξαναέγραφα. Χθες στις 00:50 το έφερα στην παραπάνω μορφή, που επιτέλους με ικανοποίησε απόλυτα. Και ανοίγω Εισαγγελάτο κι όλοι έλεγαν τα ίδια. Εκτός από καναδυό που τα είπε απόψε ο Τράγκας(!). Μόνο που αυτοί κάθε τόσο διακόπτουνε για να διαφημίσουνε αυτοκίνητα, δάνεια, απορρυπαντικά και σερβιέτες, οπότε αποκλείεται να κυριολεκτούν. Άρα όλοι μαζί λέμε παπαριές.
Οπότε καλύτερα ακούστε αυτόν(*), που δεν ξέρω αν λέει πολλές βλακείες, αλλά σίγουρα είναι ειλικρινής. Και αναλογιστείτε τις τελευταίες μέρες.
cheerz,
D.
(*) Javaspa - Ταξικός Πόλεμος ‘07 Jungle Jah Remix.
πηγή: http://blog.dontkissthefrog.net/
No comments:
Post a Comment