Wednesday, September 3, 2008

Ο Συμ κι ο Παν

Ο Συμ κι ο Παν διαφώνησαν

παλευαν με τα δοντια να κατακτήσουν το χειρότερο Ιδεατο
έτσι ώστε ο Αλλος να μην μπορεί να τον Κατηγορήσει πια

αν Είσαι ο Χειρότερος τότε δεν μπορεί Κανείς να Σου πει τίποτα

Αλλόφρονες εκδοχές Aγάπης
και Aιώνιες Eλπίδες Ανανέωσης του Είναι

Ποιο είναι

Και μένουν τώρα σε διαφορετικά Μαστίγια Σκέψης ο καθένας
Έπιασαν από μια άκρη ουράνιου τόξου
Και άρχισαν να Μαστιγώνουν

Δεν μαλώνουν

Απλά υπάρχουν

Διαφωνούν

Τους φτάνει

Δυο ικανοί υποστηρικτές της Aλήθειας

Ποιας αλήθειας

Ο Συμ και ο Παν
οι πρώτοι και οι τελευταίοι διεκδικητές της φαντασίας

Της ονείρωξης των προτετελεσμένων γενονότων

Της πόλωσης του φαντασιακού και του μοντερνισμού σε θέματα ανθρώπινης συνείδησης

Ο Συμ και ο Παν

Η Δημιουργία και ο Θάνατος
Η ειρήνη και ο πόλεμος
Ο Έρωτας και η Προδοσία

Η Γλώσσα κρέμεται έξω από την Ιστορία γυμνή, ξεραμένη

Ανίκανη να περιγράψει το Μέλλον,
δεν έχουν εφευρεθεί ακόμη εκείνες οι λέξεις

Η Προσέγγιση θα γίνει,
ποτέ ολόκληρη,
ποτέ σίγουρη για τον Εαυτό της
θα μοιραστεί σε Γλωσσολόγους
Εικονολάγνους
Φωτογράφους και
Εικαστικούς γενικά

Αυτοί με τη σειρά τους, ανίκανοι, μικροί,
Άγνοια, ή Ανικανότητα πες το
Αυνανισμός ή μια Φευγαλέα Εντύπωση πως μπορούν να καταλάβουν τον Kόσμο

Ποιον κόσμο

Ο Συμ και ο Παν

Ιδιώτες του Γκρεμού

Όλα καταρρέουν,
κατρακυλάν εκεί,
επιτέλους κάτι να ακολουθήσω

Τη Ροή του αδηφάγου Χρόνου

Τη Ροή του Τίποτα

Μόνοι Τους ,

ω ναι, τελευταίο τσιγάρο και βλέπουμε

Μόνοι Τους χωρίς το Χάος για Μανδύα

Τα παλιά τα χρόνια
έτσι ήταν ο Συμ και ο Παν

Τώρα δεν είναι Τίποτα
Είναι αυτό που λένε πως Είναι

Ένα Τίποτα που αν του φορέσεις Φτερά

Εκείνα θα μαραζώσουν

Καμία αιτία Θανάτου η Γέννησης

Καμία αιτία Ελπίδας

Η Εγκατάλειψη

Ο Συμ και ο Παν

Ξέρουν να εγκαταλείπουν
τα Γεγονότα και την Ιστορία

Μπορούν να εγκαταλείψουν και το ίδιο τους το Βάρος τους αν Χρειαστεί

Τον Εαυτό τους

Το Βάρος του Εαυτού τους
Το Βάρος της Πραγματικότητας

Ποιας πραγματικότητας

Ό,τι φεύγει, ό,τι υπάρχει, ό,τι μένει
Ό,τι θυμάσαι να Ανασύρεις από τη Σκοτεινή Λάσπη
(γιαγιάδες, πρώην, μισές επαναστάσεις, κάποια δώρα,
ξεχασμένα εισιτήρια με την τάδε,τ
ο μεγάλο πακέτο προφυλακτικών την Τελευταία Εκείνη Ημέρα,
κάποιες Κασσέτες που σου έγραψε
κάποιες Κασέττες που σου έγραψε)

Ό,τι ξεχνάς μέσα στο Αέναο Γίγνεσθαι
Όλα αυτά είναι κολλημένα στο στέρνο

Μην με ρωτήσεις
Δεν ξέρω αν τα βλέπω

Ποτέ να μη ρωτήσεις

Μπορεί να τα βλέπω
Δεν ξέρω

Ποτέ δεν ήξερα

Ότι κάνεις,
μην απαντήσεις,
ό,τι ελπίζεις
ό,τι ουρανό βλέπεις

με θεό ή σκέτο
μπλε ή μαύρο

ξαναβρίσκονται εδώ
Ο Συμ και ο Παν

Για να εγγυηθούν
Πως δεν μπορούν να δοκιμάσουν ξανα τα ίδια

Ο Χρόνος
Ο Θάνατος
Έχουν Ημερολόγιο
Έχουν Φωνές που ταξιδεύουν και όλο κάπου προσγειώνονται
Σε ανθρώπους,
παλιά μεν σε αρκουδάκια, αυτά που σφίγγαμε μικροί στον ύπνο

Τώρα
Ο Συμ και ο Παν

Ξεπουλάνε ό,τι έχουν και δεν έχουν

Δεν είχαν ποτέ ιδιοκτησία, τώρα χρειάζονται, την επιζητούν



Κωστής Αργυριάδης

No comments: