Saturday, May 22, 2010

οι φιλοι των βουνων

Στατικό θαύμα, απλά να κοιτάς κάτι, εκκένωση, αγάπη. Χτυπάει η πόρτα από τον αγνώριστο. Ερώτηση, παράδοση, απόδοση. Εκκένωση. Μακάρι να ήξερα να παίζω το βιολί. Μακάρι. Εκκεντρικός πόλεμος. Φτιάχνω μηχανή για να με προβληματίζει. Να με οραματίζει. Πολυετής θάνατος από μέσα, εσωτερικά της καμπαρτίνας. Τόση δα μνήμη. Τόση δα. Άδικο. εκκένωση και αντικατάσταση. Μετακομίζουμε συνέχεια και δεν το καταλαβαίνουμε. Κανένα πνευματικό δικαίωμα δεν υπάρχει. Εφόσον δεν υπάρχει πνευματική ιδιοκτησία. Έτσι νομίζω. Λίγη ωριμότητα δεν βλάπτει. Ας πουλήσουμε ό,τι θεωρούμε πουλημένο. Τα δοκίμια για τον άνθρωπο. Τα ερωτήματα της φιλοσοφίας. Τα στατικά θαύματα και τις γενεσιουργές αιτίες. Αφού δεν υπάρχουν αποτελέσματα. Όχι πια. Όχι τώρα πια δεν υπάρχουν. Δε ξέρω. Δε νομίζω. Εκμετάλλευση. Ευδιάκριτη. Εκμετάλλευση του σουρεαλισμού. Δεν υπάρχει αίσθηση. Εκκένωση. Αθώα. Ο Κάιν ακόμα ζει. Μόνο αυτός ζει. Προέκταση ραδιοφώνου και τρίξιμο τραπεζιού. Μονάχα αυτός ζει μεταξύ ζωής και θανάτου. Εκμετάλλευση σουρεαλισμού. Ψήγματα παράνοιας. Κορμί κάτω από το δέρμα. Συννεφιά δύο ιντσών. Χτυπάει η πόρτα από τον αγνώριστο. Ερωτήσεις. Φευγιό. Αφίξεις, γεμίζεις μια ζωή με αναχωρήσεις. Το φευγιό. Πες το θάνατο. Ο Αγνώριστος. Έσω έτοιμος τρόμος. Μακάρι να ήξερα καμιά προσευχή να συλλαβίζω την ώρα που χάνομαι για πάντα. Ίσως κι όχι. Για πάντα. Υπερσυντέλικος, αγάπη. Το νόμισμα που συντροφεύει ματαιόδοξα το πτώμα. Κορμί από μέσα. Σιγά μη κοχλάζει το αίμα. Κόβει βόλτες. Υστερία. Μονάχα βόλτες κόβει μέσα στο κορμί. Αυτό. Ύστερα παγώνει. Εκκένωση. Αυτό μάλλον. Έτσι φεύγει ο Φόβος. Μάλλον. Έτσι αλλάζει η συνήθεια και γίνεται ..κάτι άλλο. Πόρισμα. Συμπέρασμα. Εκκένωση. Αιτία να ασχοληθείς μετέπειτα. Κι άλλο. Λίγο παραπάνω. Λίγο λιγότερο από όσο χρειάζεται, πάντα χρειάζεται λίγο παραπάνω, αλλιώς προσπερνάς τον εαυτό σου και. Τίποτα. Τίποτα το σημαντικό. Μάλλον. Έτσι φεύγει ο εαυτός από το κορμί του. Με προσπέραση. Χωρίς φόβο. Αδειάζει τη γωνιά. Και παγώνει το αίμα. Όποιο αίμα. Αν ήταν ποτέ ζεστό. Αν και αν , θα πάρουμε το δρόμο του Βουνού. Με τις κασέτες μας. Και τα όνειρα. Να μη ξεχάσουμε τα όνειρα. Σημαντικό αυτό. Να βρούμε και το δρόμο. Κι αυτό σημαντικό. Το Βουνό. Περιμένει. Τι άλλο να κάνει ένα Βουνό; Περιμένει. Εμάς τους αγνώριστους. Να συστηθούμε. Να πούμε κάνα τραγούδι. Να παρηγορηθούμε. Να το βαφτίσουμε αυτό απόδραση. Έξοδο. Να κάνουμε δικές μας παραδόσεις. Και τσίπουρο. Και αφελή πράγματα. Γιατί όχι; Τι σημασία έχει; Λίγη ανωριμότητα δε βλάπτει. Κάποιος φεύγει, κάποιος μένει. Πίσω. Για να θυμάται. Για να μπορέσει να ξεχάσει κάποτε. Για να θυμάται και να ξεχνάει τα πάντα. Όπως κάνανε και αυτοί που έφυγαν. Πριν. Λίγο πιο πριν. Μάλλον. Σκηνές από το παρελθόν, που επαναλαμβάνονται στο μέλλον, οι φιγούρες γίνονται βιτρίνες, οι λόγοι γίνονται δικαιολογίες, δε λέω τίποτα, το παρελθόν μοιάζει σαν ασβός σε κάποιους, δε θέλω να το χαλάσω, άλλοι θυμούνται αυτόν τον ασβό σα παγώνι, δε θέλω να τους το χαλάσω, πολύ βαθιά στη κόλαση εμείς αυτοί που έχουν πατρίδα τους το μέλλον, και, κοίτα να δεις, είναι κοινός ο θάλαμος, χα, με αυτούς που έχουν σα πατρίδα το παρελθόν, πατρίδα, ωραία έννοια, απλή, κλείνεις τα μάτια σου και σε θάβουν στη πατρίδα, είναι κάπως ωραίο, ανούσιο όμως, δεν έχει όμως σημασία, δε το χαλάω, πατρίδα, είναι το μέρος σου, κάτι σα σημείο αναφοράς, μικρό είναι, στενό είναι, αλλά είναι δικό σου, και, χαίρεσαι κάτι να είναι δικό σου, ποιος ξέρει γιατί, και, σε λίγο θα πάρεις το δρόμο για το βουνό, και η πατρίδα θα είναι το βουνό, ή όχι, μήπως όχι, μήπως πατρίδα είναι εκείνο που αφήνεις πίσω φεύγοντας, στην αρχή του κόσμου δεν είχαμε πατρίδες, αλλά δεν έζησα την αρχή του κόσμου, τι γνώμη να έχω, πώς να το πω σωστά, δεν υπάρχει πατρίδα, αλλά είναι εκεί, ξημερώνει, βραδιάζει και είναι ακόμη εκεί, σαν τον αγνώριστο η ένα ποτήρι με φαρμάκι, τα βουνά είναι εκεί πάντα, δε ξέρω, δε πολυκαταλαβαίνω, ας μη χάσουμε το νόημα, εκείνου του οποίου θα βγει το συμπέρασμα γιατί συμπέρασμα δε θα βγει, και, λογικό, θα την πατήσουμε πάλι σαν πατριώτες, ίσως κι όχι, ποιος θέλει τέλος πάντων μια πατρίδα σαν τα μούτρα του, προσπαθώ να πω κάτι εδώ τώρα, δεν μπορώ να τσαλακώσω μια τσαλακωμένη εικόνα, το κορμί κάτω από το δέρμα είναι γερασμένο πάντα, από πάντα, τέλος πάντων, ίσως βγει πιο μετά, θα αρχίσει να ουρλιάζει, δεν τα μπορώ αυτά, δε ξέρω ποιος τα μπορεί τελικά, δεν είμαι φτιαγμένος από το υλικό που φτιάχνουν κουλ άτομα και κουλ συνειδήσεις, τώρα μιλάμε για τη ζωή μου και το πώς τη χαράμισα, ή, πως θα τη χαραμίσω, κρατάω σκορ, πρέπει να κρατάς σκορ σε κάτι τέτοια, αλλιώς δε ξέρεις, όχι πως έχει σημασία αλλά να, πάντα πρέπει να κάνεις κάτι ,είναι τρομερό, απλά κάποια στιγμή γίνεσαι κοινωνικά δυσλειτουργικός και τέλος, τέρμα, εκκένωση, το κορμί από μέσα σφυρίζει, τέλος πάντων είσαι 14 και μετά 41 και δεν έχω να πω κάτι εδώ, ο κόσμος περιφέρεται γύρω από το γελοίο άξονα του σα καρνάβαλος και, ύστερα, τίποτα, και τώρα τίποτα, και, τότε τίποτα.


Εκκένωση. Τέλος πάντων.

Thursday, May 6, 2010

stereo nova - το ταξίδι της φάλαινας

Ζεστό καλοκαίρι, κρατάς ακόμα
κίτρινο αέρα φυσάει ένα μεγάλο στόμα
απ' το ραδιόφωνο οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή
ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή
ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας
έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας
οι φτωχοί ξέρω πως είναι περισσότερο φτωχοί
κι οι πλούσιοι βαριούνται την τρελή τους ζωή
μέσα από έντυπα μας καλούν να ζήσουμε μια άλλη ζωή
μα είναι ζωή αυτή;
όταν μια οικογένεια ζει μ' ένα μισθό εκατό χιλιάδες
οι τύραννοι χαϊδεύουν κοιλιές μεγάλες
και δεν είναι μόνο αυτό, μας κυνηγούν χιλιάδες μάρκες
έξτρα φόροι, έξτρα Φ.Π.Α., έξτρα σκατά
κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά
και κανείς δε διακινδυνεύει
η αγάπη μάς διαφεύγει
κι αντί γι' αυτό ψιθυρίζουμε διαφημίσεις
χρησιμοποιούμε το σεξ για ν' αποφύγουμε τις σχέσεις
κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες

Σαν κατεψυγμένα κρέατα πουλιούνται τα πρότυπα
ταυτιζόμαστε με ήρωες κι αλλάζουμε πρόσωπα
πολύ αργά καταλαβαίνουμε πως ήταν σα μια στύση που πέφτει
ένα εκατομμύριο στερεότυπα που δεν έχουν πια καμιά γεύση
με κάνουν ν' απορώ πώς στεκόμαστε αδιάφοροι στο ψέμα
γιατί χάνουμε χρόνο όταν μέσα μας τρέχει το αίμα
σαν οδοντόπαστες λιώνουμε μπροστά απ' την τηλεόραση
κοιτάμε εικόνες έχοντας χάσει την αρχική όραση
κοιτάζοντας τα ιδρωμένα πρόσωπα κάθε γλείφτη
καθαρίζουμε φρούτα για να διατηρούμε την αργή μας σήψη
καθαροί στρέιτ γιάπις διασχίζουν λεωφόρους
περήφανα στήνουν το μέλλον με δικούς τους όρους
σαν έξυπνοι βλάκες φέρνουν τη ντροπή της εκπαίδευσης
κι από μια περιστρεφόμενη θέση καμαρώνουν γι' αυτή τη δικαίωση
το 2000 η μόδα θα τους θέλει ντυμένους με δερμάτινα
πιο γυμνασμένους
να κυβερνούν κατώτερα όντα άτιμα
κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες

Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει
ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ' έχει πληγώσει
ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα
κατά βάθος λυπάται μα δε βλέπει και την ώρα που η ζωή του θ' αλλάξει
όταν τ' αεροπλάνα πετάνε
η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε
είναι τρομέρο το θέαμα
η αίσθηση αυτή ότι πετάς
δεν έχω άλλη εκλογή
ένα κίτρινο ταξί περιμένει
φυσάει, θα χειμωνιάσει
δύο ώρες και ξημερώνει
συννεφιασμένη Κυριακή
πρώτη μέρα του χειμώνα
σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους αυτού του αιώνα
απ' το δεξί καθρεφτάκι ο κόσμος μένει πίσω
ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω
να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο
να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο
κουλουριασμένοι σα μπάλα να εκτοξευθούμε
μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε
κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ...