Thursday, September 4, 2008

...στο τμήμα ηθών

Στα καρτούν πέφτεις
μόνο όταν καταλάβεις πως είσαι στο αέρα
μα
κάπως έτσι συμβαίνει
στα αλήθεια

ψάχνω να βρω μια δικαιολογία
για το γεγονός
πως
καταφέρνω
να μπαίνω πάντα στην λούμπα
και να μην μπορώ να φωνάξω βοήθεια όταν τη χρειάζομαι.


Τι ναυάγιο είναι αυτό, που δεν προλαβαίνουμε πια
να βρέξουμε τα πόδια μας.

Απλά πνιγόμαστε.

Χωρίς πολλά, πολλά, χωρίς τελετές,

Κολλημένοι σε ένα αιώνιο rewind
χωρίς να θέλεις χειροκρότημα
αλλά
ούτε και δημόσιο λιθοβολισμό..

Να πα να γαμηθεί και ο δυισμός, να πα να γαμηθεί και η μίμηση της πραγματικότητας,
πλάτωνα είχες δίκιο, μπορούμε να ξεκολλήσουμε τώρα, να πάμε παραπέρας

τι φταις κι εσύ...

αλλά με τα αρχίδια σου δέρνουν τις γυναίκες τους
με τα αρχίδια σου μου βιάζουν καθημερινά την αισθητική
με τα αρχίδια σου όλοι νομίζουν πως γαμάνε και δέρνουνε.

Η ευχή μου είναι να μην βρομάνε τόσο τα αρχίδια μου όσο τα δικά σου
να φτιάξω καμια φάρμα νότια της Κρήτης
νερό, electo, λίπος και λάχανα δικά μου.

Λεφτα σε κανέναν πούστη δε δίνω.


Να γλιτώσω από την επιπλοκή των ενοχών
Να ακροβατήσω στο όνειρό μου

Να πεθάνω ξέροντας πως
τα πράγματα που σε κρατάνε στη ζωή
είναι απλά τεχνάσματα και αλυσίδες σκέψης

Καμία σκέψη δεν είναι πιο ελεύθερη
από εκείνη που έλεγε για
πως την απόλυτη ελευθερία την πειραματίζεσαι
δεν την διαπραγματεύεσαι
πως την απόλυτη ελευθερία
την νιώθουν οι θολοί,
οι μεθυσμένοι,
οι περίεργοι,
οι υπερβολικοί,
εκείνη η γκόμενα που γνώρισα στο τμήμα και χαμογελούσε με αίμα στα δόντια.

Είχε μόλις τελειώσει την σήμανση
και πήγε να πλυθεί,.

Εκεί
αν πας ποτέ,
βλέπεις συχνά
τον νεροχύτη που πας να πλύνεις τα χέρια σου από τη μελάνι,
γεμάτο αίμα και δόντια.

Δεν μπορώ να πάρω πίσω τον έφηβο που ξόδεψα πέρα δώθε

Κι εγώ εκεί ήμουν.

Στο τμήμα, στο δρόμο, στο πουθενά.
μετά με πρόλαβε η ψηφιακή πουτονολογία
και με έκλεισε σπίτι μου.

Με δόντια, χωρίς ψυχή.


Δεν μπορώ να κάνω τίποτε πια.


Εκτός απ' το να κοιτάω το Χάος να παίρνει μορφή.

Εκτός από την ευχή
Να με θάψουν με βροχή.

1 comment:

AleXandros K. said...

Αυτό που θυμάμαι από τα καρτούν είναι ότι το πέσιμο δε σήμαινε το τέλος...γίνονταν όλοι χαλκομανίες όταν είχαν πιάσει πλέον πάτο...ξεκόλλαγαν και συνέχιζαν τη ζωή τους κανονικά.
Πόσο στρεβλή εικόνα! Σου έδινε μια αίσθηση παντοδύναμου για να ξεγελάσει την μετέπειτα ενήλικη αφέλεια σου και να ντύσει την παιδική σου φαντασία με το μανδύα του «όλα γίνονται, είσαι ικανός για τα πάντα»....κι έτσι φτάνεις κάποτε να μην μπορείς να πάρεις πίσω τον έφηβο που ξόδεψες πέρα δώθε....
Όντως πόσο γρήγορα φτάνεις σε αυτό το συμπέρασμα...ό,τι κι αν έχεις κάνει στη ζωή σου...δεν είναι αχαριστία είναι απλά διαπίστωση!

Ωραίο μπλοκ έστησες φίλε μου κι εδώ...θα τα λέμε συχνά ελπίζω
Αλέξανδρος Κ.