Λεωφορεία

Λεωφορείο (ένα)

Ξανάδα το λεωφορείο.
Ήταν το ίδιο λεωφορείο, ίδιος ο οδηγός, ίδια λάστιχα, ίδιες διαφημίσεις,
"δεν πιστεύω να με ξέχασες ε;".
Στην ίδια θέση πάλι, εισητήριο παλιό στο χέρι, ισχύει δεν ισχύει και τι ισχύει.
Στον σταθμό με πλησίασε μια γρια που πουλούσε ακουστικά βαρυκοίας.
Έμεινα να σκέφτομαι γιατί πλησίασε εμένα και έμεινε να σκέφτεται γιατί δεν τα αγόρασα.
Δεν μπορούσα να της εξηγήσω γιατί δεν τα χρειάζομαι και πως ακόμη και να τα χρειαζόμουν δεν θα τα ήθελα.
"Γιατί;" με ρώτησε το παιδάκι στο διπλανό κάθισμα που διάβαζε τις σκέψεις μου.
"Γιατί", του είπα, "ορίστε, διαβάζεις τις σκέψεις, τι να τα κάνεις τα ακουστικά βαρυκοίας;",
χαμογέλασε και συνέχισε να παίζει με έναν κύβο του ρούμπικ που τον διέλυε και τον ξανασυναρμολογούσε πάντα λάθος.
"Αχρωματοψία έχεις;" ρώτησα για να συνεχίσω την συζήτηση.
"Όχι ακριβώς, απλά τα βλέπω όλα ασπρόμαυρα" είπε και συνέχισε με τον κύβο.
"Τότε γιατί ασχολείσαι;",
"Μπορεί να σταθώ τυχερός" είπε.
Φορούσε ίδια παπούτσια το ένα πράσινο και το άλλο γαλάζιο, αλλά δεν του το είπα.
"Ωραία".
"Με νευριάζει όταν οι γονείς μου παίρνουν τα ίδια παπούτσια, τα μπερδεύω",
"πες τους το",
"τους το λέω αλλά μπερδεύονται κι αυτοί, βλέπεις αυτοί τα βλέπουν όλα ίδια,δεν καταλαβαίνουν διαφορά και τυχαίνει να μου αγοράζουν ίδια παπούτσια καμιά φορά",
"και δεν μπερδεύεστε γενικώς;",
"μπα, συνηθίσαμε...εσύ γιατί έχεις παλιό εισητήριο;"
"είχα ξεχαστεί",
"συμβαίνει συχνά, κι εγώ έχω ξεχάσει πολλά κι όσο περνάει ο καιρός ξεχνάω περισσότερα, έτσι έχασα τα χρώματα αρχικά",
"τι άλλο έχεις ξεχάσει;",
"δεν θυμάμαι βλέπεις, είναι πολλά αυτά που δεν πρέπει να ξεχάσω αλλά δεν θυμάμαι",
"καταλαβαίνω",
"εσύ θυμάσαι;",
και με αυτήν την ερώτησή του με έφερε σε αδιέξοδο για το τι έπρεπε να θυμάμαι που δεν θυμάμαι.
"νομίζω ναι",
"νομίζεις; στο σχολείο δεν αρέσει στους δασκάλους να αρχίζουμε απάντηση με το νομίζω",
"σαν πολλά δεν ξέρεις;",
"όχι αφού σου είπα ξεχνάω",
"τι σου έρχεται πρώτο στο μυαλό όταν θες να θυμηθείς;",
"οι σκέψεις των άλλων",
"οι δικές σου που είναι;",
"οι δικές μου έρχονται μετά, αν μ' αφήσουν οι άλλοι, αν προλάβω και δεν τις ξεχάσω",
"δεν μπορεις να μην τις ακούς;",
"μα δεν έχεις καταλάβει ακόμη; με προορίζουν για ανακυκλωτή",
"ανακυκλωτή;",
"δεν μ' αρέσει αλλά δεν με βοηθά κανείς"
"μόνος σου δεν μπορεις;",
"δεν θυμάμαι πως",
"σταμάτα να τους ακούς",
και κάπου εκεί σταμάτησε να μου μιλάει, 
κοίταξα έξω από το παράθυρο και είδα την ίδια γρια σε άλλη πόλη να μοιράζει ακουστικά βαρυκοίας.
Όταν γύρισα το παιδάκι είχε εξαφανιστεί και είχε μείνει στο κάθισμα ο κύβος έτοιμος με τα σωστά χρώματα σε κάθε πλευρά, δίστασα λίγο αλλά τον πήρα και τον έβαλα στην τσέπη.
Πέρασε και ο ελεγκτής και αφού είδε το παλιό εισητήριο με πέταξε από το λεωφορείο.
"την άλλη φορά", σκέφτηκα.

Λεωφορείο(δύο)

Ξανάδα το λεωφορείο.
Ήταν το ίδιο λεωφορείο, ίδιος ο οδηγός, ίδια λάστιχα, ίδιες διαφημίσεις,
"δεν πιστεύω να με ξέχασες ε;".
Στην ίδια θέση πάλι, εισητήριο παλιό στο χέρι, ισχύει δεν ισχύει και τι ισχύει.
Στον σταθμό με πλησίασε μια γρια που πουλούσε ακουστικά βαρυκοίας.
Έμεινα να σκέφτομαι γιατί πλησίασε εμένα και έμεινε να σκέφτεται γιατί δεν τα αγόρασα.
Δεν μπορούσα να της εξηγήσω γιατί δεν τα χρειάζομαι και πως ακόμη και να τα χρειαζόμουν δεν θα τα ήθελα.
"Γιατί;" με ρώτησε το παιδάκι στο διπλανό κάθισμα που διάβαζε τις σκέψεις μου.
"Γιατί", του είπα, "ορίστε, διαβάζεις τις σκέψεις, τι να τα κάνεις τα ακουστικά βαρυκοίας;",
με κοίταξε και συνέχισε να παίζει με μια χειροβομβίδα, το δάχτυλό του έπαιζε νευρικά με την περόνη.
"Παιχνίδια δεν έχεις;" ρώτησα για να συνεχίσω την συζήτηση.
"Όχι ακριβώς, απλά τα βλέπω όλα ασπρόμαυρα" είπε και συνέχισε.
"Τότε γιατί ασχολείσαι;",
"Μπορεί να σταθώ τυχερός" είπε.
Δεν φορούσε παπούτσια, μόνο ένα παντελονάκι και ένα μπλουζάκι με το λογότυπο μιας εταιρείας ελαφρώς ταλαιπωρημένο, αναρωτήθηκα για τους γονείς του αλλά δεν του το είπα.
"Ωραία".
"Με νευριάζει όταν κάποιοι παριστάνουν τους γονείς μου",
"πες τους το",
"τους το λέω αλλά μπερδεύονται κι αυτοί, βλέπεις αυτοί νομίζουν ότι με βοηθούν, εγώ ξέρω ότι δεν μπορούν αλλά εγώ είμαι ένα παιδί μόνο, δεν με ακούνε, έτσι κατέληξα με το μπλουζάκι, δεν λέω, τουλάχιστον φοράω κάτι αλλά δεν νομίζω ότι αρκεί",
"και οι φίλοι σου τα ίδια λένε;",
"ναι αλλά, συνηθίσαμε...εσύ γιατί έχεις παλιό εισητήριο;"
"είχα ξεχαστεί",
"συμβαίνει συχνά, εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω τίποτα",
"δεν μπορεις να ξεχάσεις;",
"απλά συμβαίνουν πάντα τα ίδια και τα θυμάμαι...τα μαθαίνω, για αυτό δεν ξεχνώ",
"καταλαβαίνω",
"εσύ θυμάσαι;",
και με αυτήν την ερώτησή του με έφερε σε αδιέξοδο για το τι έπρεπε να θυμάμαι.
"νομίζω ναι",
"νομίζεις; μάλλον δεν είσαι από εδώ",
"σαν πολλά δεν ξέρεις;",
"ίσως, αλλά δεν θέλεις να τα ακούσεις",
"τι σου έρχεται πρώτο στο μυαλό όταν θες να μιλήσεις;",
"οι σκέψεις των νεκρών",
"οι δικές σου που είναι;",
"δικές μου είναι κι αυτές, δεν γίνεται να μην είναι δικές μου",
"δεν μπορεις να μην τις προσέχεις;",
"μα δεν έχεις καταλάβει ακόμη; με προορίζουν για νεκρό",
"νεκρό;",
"δεν μ' αρέσει αλλά δεν με βοηθά κανείς"
"αφού δεν θέλεις να σε βοηθούν",
"δεν με βοηθούν σωστά",
"εγώ πως να βοηθήσω;",
"απλά να με θυμάσαι"
και κάπου εκεί σταμάτησε να μου μιλάει, 
κοίταξα έξω από το παράθυρο και είδα μια βομβαρδισμένη πόλη και την γριά να ψάχνει στα χαλάσματα.
Όταν γύρισα το παιδάκι είχε εξαφανιστεί και είχε μείνει στο κάθισμα η χειροβομβίδα χωρίς την περόνη, γέλασα τόσο δυνατά που ούτε άκουσα τον κρότο.
Την άλλη στιγμή ήμουν ένα παιδάκι χωρίς παπούτσια, με μια χειροβομβίδα στο χέρι μέσα σε χαλάσματα και θυμόμουν.
"την άλλη φορά", σκέφτηκα.