Introducing a new poet in poets: Metalanthi (with a picture of Mariadelmar)

Είναι το δεύτερο βήμα.
Πολλές φορές δεν θυμίζει σε τίποτα το πρώτο βήμα.
Άλλες φορές δεν είναι παρά μία αντιγραφή του.
Και άλλες φορές δεν είναι παρά η αρχή…
Ναι, το δεύτερο βήμα είναι πολλές φορές η αρχή.
Ή δεν είναι ποτέ η αρχή…
Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει αρχή.
Υπάρχει μόνο χάος.
Τίποτα δεν αρχίζει, τίποτα δεν μεσολαβεί, τίποτα δεν συνεχίζεται.
Τότε δεν υπάρχει πρώτο, δεύτερο, τρίτο βήμα…
Τότε υπάρχει απλά το… τίποτα.
Και είναι όλοι εκεί, σ’ εκείνο το τίποτα.
Υπάρχουν φωνές, υπάρχουν δρόμοι, υπάρχουν σκιές και φωτεινά μονοπάτια.
Και ο καθένας κάνει ότι θέλει, γιατί κανείς δεν είναι ποτέ εκεί για κανένα.
Και απλά έτσι όλοι υπάρχουν, δεν ζουν, απλά υπάρχουν.
Γιατί δεν ζεις άμα δεν σκέφτεσαι.
Και όταν κανείς δεν είναι εκεί για κανένα,
όταν κανείς δεν χαράζει πορείες,
όταν όλοι κάνουν ότι τους λένε οι φωνές και τα γράμματα μέσα από τα πολύχρωμα παράθυρα,
τότε κανείς τους δε ζει.
Και έτσι το δεύτερο βήμα δεν έπεται του πρώτου,
η αρχή δεν είναι παρά αυτή που επισημαίνει το τέλος,
και ο αέναος, ο ακατάπαυτος, ο σκοτεινός κύκλος μας κλείνει όλους μέσα του.
Και εκεί όλοι υπάρχουμε, κανείς δε ζει, απλά υπάρχουμε.
Έτσι απλά αναπνέουμε και οι καρδιές χτυπάνε, το μυαλό δεν λειτουργεί και νομίζουμε ότι ζούμε γιατί δεν ξέρουμε πως είναι να ζούμε.
Και μετά πεθαίνει κάποιος και όλοι ρωτάνε «πως πέθανε;» αλλά κανείς, ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ δεν σκέφτεται «έζησε ποτέ;»
Και όλοι θυμούνται αυτόν που πέθανε, αλλά μετά ο σκοτεινός κύκλος, η στυγνή καθημερινότητα, επιστρέφει και ρουφάει τις μνήμες και ο νεκρός περνάει από το χάος της ύπαρξης στη μαύρη τρύπα της ανυπαρξίας.
Μόνο αναλαμπές, μόνο στιγμίτσες πετιέται φως από της τρύπα αυτή και τότε τον θυμούνται πάλι το νεκρό που πέθανε.
Εγώ δεν θέλω να θυμούνται όταν φύγω.
Δεν με νοιάζει να με ξέρουν, να με σκέφτονται, να με κλάψουν.
Θέλω να ξέρω ότι έζησα.
Θέλω να ξέρω ότι άξιζε, ότι σκέφτηκα, ότι ξέφυγα, ότι εμένα δεν με έφαγε το σκοτάδι του στυγνού, του μαύρου κύκλου που άλλοι διάλεξαν για μένα.
Και,
ίσως,
αν μπορούσα,
αν το κατάφερνα,
να έδειχνα και στους άλλους, αν πετύχαινε, πώς να το κάνουν αυτό…

Αυτό θέλω να γράφει πάνω στο μάρμαρο που θα σκεπάσει το κορμί μου:
ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ Η _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
ΣΚΕΦΤΗΚΕ.
ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΕ.
ΤΟΛΜΗΣΕ.
ΕΖΗΣΕ.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΩΚΕΙ ΠΙΑ…