Friday, February 13, 2009

Ένα συνηθισμένο Παιδί

Ήταν ένα συνηθισμένο παιδί.
Ή μάλλον γεννήθηκε όπως όλα τα συνηθισμένα παιδιά.
Είχε δυο μάτια, δυο χέρια και όλα τα συνηθισμένα απαραίτητα ανθρώπινα στοιχεία και ένα συνηθισμένο όνομα, (προς χάρην αοριστίας ας το φωνάζουμε Παιδί).
Είχε μια συνηθισμένη ανατροφή, μια συνηθισμένη οικογένεια και μεγάλωνε όχι με πολλά δράματα, όχι με πολύ ευτυχία, όχι με πολλά γενικώς, με μέτριες και σταθερές καταστάσεις γύρω του. Ελεγχόμενες και κανονικές που στο μέλλον θα του χάριζαν όμορφες αναμνήσεις και μια ευχάριστη νοσταλγία, συνηθισμένη.
Στο σχολείο η συμπεριφορά του ήταν συνηθισμένη για ένα παιδί της ηλικίας του, δεν ήταν πολύ καλός μαθητής, ούτε κακός αλλά ένας συνηθισμένος μέτριος μαθητής (το μέτριος που λένε οι δάσκαλοι) και είχε κι ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, του άρεσαν οι εξαιρέσεις. Τόσους κανόνες μάθαινε στο σχολείο μα αυτό θυμόταν μόνο τις εξαιρέσεις χωρίς να θυμάται καν σε ποιόν κανόνα αναφέρονται, «συνηθίζεται.. όλα τα παιδιά έχουν κάποιο πρόβλημα στο σχολείο» λέγανε οι δάσκαλοι στην μητέρα που ανησυχούσε για την πρόοδό του (πάντα ανησυχούν οι μανάδες).
Καθώς περνούσαν τα χρόνια και το Παιδί μεγάλωνε γενικότερα ακολουθούσε εξαιρέσεις στην ζωή του και έτσι πάντα έφτανε σε αδιέξοδα, (ως γνωστόν σε έναν κόσμο που λειτουργεί με κανόνες είναι δύσκολο να επιβιώσεις με εξαιρέσεις). Κάποια καλοκαιρινή μέρα, κι ενώ κατάπινε τα κουκούτσια από το καρπούζι και έφτυνε την κόκκινη ζουμερή σάρκα, η μητέρα του (ω! μα της συνήθειας) που είχε κάνει πολλούς προλόγους επί του θέματος, του είπε ότι δεν είναι πια Παιδί κι ότι πρέπει να κανονίσει να βρει απασχόληση (επί πληρωμή). Κάπου σε αυτό το σημείο το Παιδί σάστισε και ένα «μα» σκάλωσε στα χείλη του. Δεν ήταν φυσικά ότι ήταν τεμπέλικο Παιδί, κάθε άλλο, απλά είχε πάντα ένα «μα» στα χείλη, όχι για να μεταπείσει, όχι επίτηδες αλλά εκ γενετής. Η μητέρα δάγκωνε την σάρκα από το καρπούζι και έφτυνε τα κουκούτσια κάπου μεταξύ «μα» και ηλιοβασιλέματος πάνω στα συνηθισμένα πλακάκια της βεράντας. Έτσι, το Παιδί της ιστορίας μας, άρχισε μια αναζήτηση απασχόλησης ώσπου κατέληξε να γίνει μισθοφόρος (το «κατέληξε» που χρησιμοποιούμε για τον θάνατο) ήταν άλλωστε συνηθισμένο για Παιδιά της ηλικίας του. Η μητέρα του ανησύχησε φυσικά αλλά όπως είπαμε, πάντα ανησυχούν οι μανάδες.Κι έτσι βρέθηκε στην άλλη άκρη του πλανήτη, με βαριές μπότες στα συνηθισμένα πόδια του και ένα δεύτερο κεφάλι μεταλλικό να περιορίζει το δικό του και να κλείνει καλά τις σκέψεις του μαζί με τις εξαιρέσεις για να αφήνει χώρο στους κανόνες να το πλησιάζουν.
Η μοίρα του συνηθισμένη φυσικά, θα επιβιώσει ή θα «καταλήξει».
Κάποτε μου έστειλε ένα γράμμα, δεν κατάλαβα πολλά, οι λέξεις του ήταν δυσανάγνωστες και ο φάκελος έσταζε αίμα με γεύση καρπούζι.

No comments: